Obrona Zadwórza (17 sierpnia 1920)

fot.domena publiczna Obrona Zadwórza, fragment obrazu Stanisława Batowskiego Kaczora.

Obrona Zadwórza, bitwa pod Zadwórzem, Zadwórze (17 sierpnia 1920) – starcie w toku wojny polsko-bolszewickiej, prowadzone równolegle z walną bitwą warszawską.

318 ochotników, głównie lwowskiej młodzieży akademickiej z batalionu kpt. Bolesława Zajączkowskiego z rezerwowego 240 pułku piechoty broniło miasteczka Zadwórze (30 km na wschód od Lwowa) przed atakiem oddziałów „Konarmii” Siemiona Budionnego. Odparli 6 szarż czerwonej kawalerii.

Wszyscy obrońcy polegli; ranni zostali dobici przez bolszewików, co opisał Izaak Babel w swoim „Dzienniku”. Walka przeszła do historii oręża polskiego jako „Polskie Termopile”. Szczątki nieznanego żołnierza z pobojowiska pod Zadwórzem, wskazane przez Jadwigę Zarugiewiczową – matkę młodego obrońcy Lwowa, zostały w 1925 roku uroczyście złożone w Warszawie pod kolumnadą Pałacu Saskiego, gdzie wzniesiono Grób Nieznanego Żołnierza. Nazwę pobojowiska umieszczono na nim wśród nazw innych miejsc chwały oręża polskiego.

Autor hasła:

Prof. dr hab. Tomasz Gąsowski – historyk, specjalista z zakresu dziejów politycznych, społecznych i militarnych ziem polskich w XIX stuleciu. Pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Akademii Ignatianum. Autor rozprawy habilitacyjnej „Między gettem a światem. Dylematy ideowe Żydów galicyjskich na przełomie XIX i XX wieku”, a także takich publikacji jak „Pod sztandarami Orła Białego” czy „Ziemie polskie w latach wielkiej wojny”. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego. Zdanie wprowadzające pochodzi od redakcji.