Obrona Radoszyc (2–3 września 1944)

fot.domena publiczna Brygada Świętokrzyska, która brała udział w działaniach zbrojnych w Radoszycach.

Obrona Radoszyc, pacyfikacja Radoszyc, Radoszyce (2–3 września 1944) – najazd wojsk niemieckich na Radoszyce w trakcie II wojny światowej.

2 września patrol dowodzonego przez porucznika Antoniego Hedę, pseudonim „Szary”, II batalionu 3 pułku piechoty Legionów z 2 Dywizji Piechoty Legionów Armii Krajowej stoczył w miejscowości Radoszyce, na południowy zachód od Końskich (Kieleckie) bitwę z oddziałami żandarmerii niemieckiej, zabijając 22 żandarmów przy stratach własnych 2 żołnierzy.

Nazajutrz do Radoszyc wkroczył niemiecki oddział pacyfikacyjny, który w trakcie spędzania mieszkańców na rynek został zaatakowany przez oddział porucznika Hedy, I batalion 2 pułku piechoty Legionów Armii Krajowej (dowódca – kapitan Eugeniusz Kaszyński, pseudonim „Nurt”) oraz oddziały Batalionów Chłopskich pod dowództwem Eugeniusza Fąfary, pseudonim „Nawrót”, i Mieczysława Kazimierskiego, pseudonim „Orkan”.

W tej sytuacji nieprzyjaciel odstąpił od zamiaru pacyfikacji Radoszyc i po rozstrzelaniu 20 mieszkańców wycofał się z miasteczka. 3 września zginęło 14 Niemców. Straty własne partyzantów: 1 zabity i 6 rannych.

Autor hasła:

Dr hab. Zdzisław Zblewski – historyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych. Wykładowca Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Specjalista z zakresu dziejów Polski Ludowej i ruchów opozycyjnych tego okresu. Autor takich prac jak „Między wolną Polską a siedemnastą republiką” czy „Utopia nad Wisłą. Historia Peerelu”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego. Zdanie wprowadzające pochodzi od redakcji.