Karol II Andegaweński (fot. domena publiczna)
Karol II Andegaweński zw. Kulawym (ur. 1252, zm. 5 V 1309 w Neapolu) – król Neapolu, hrabia Prowansji i Andegawenii od 1285 r. Syn Karola I Andegaweńskiego, króla Sycylii i Neapolu, oraz Beatrycze, córki Rajmunda Berengara V, hrabiego Prowansji. Żoną Karola była Maria (ok. 1257 / 1258-1323), córka króla węgierskiego Stefana V. Miał trzynaścioro dzieci, m.in. Karola Martela (1271-1295), tytularnego króla Węgier, Roberta I Mądrego (1278-1343), od 1309 r. króla Neapolu, Filipa I (zm. 1332), księcia Tarentu, oraz Jana I (ok. 1294-1336), księcia Durazzo i Achai.
W 1268 r. został mianowany przez ojca księciem Salerno. Od wczesnej młodości uczestniczył w rządach państwem, sprawując trzykrotnie za Karola I regencję w Neapolu i w posiadłościach andegaweńskich we Francji. Brał udział w wojnie przeciw Aragonii. W bitwie morskiej w Zatoce Neapolitańskiej (5 VI 1284), wydanej aragońskiemu admirałowi Rogerowi de Lauria, poniósł dotkliwą klęskę i dostał się do niewoli. Był więziony w Cefalú na Sycylii, a następnie w Katalonii. Po śmierci ojca (7 I 1285) zrezygnował ze swych praw do Sycylii na rzecz króla Aragonii. Odzyskał wolność na mocy traktatu w Canfranc (17 X 1288). Powróciwszy do Neapolu, złamał przysięgę złożoną Aragończykom w okresie niewoli.
29 maja 1289 r. został koronowany w Rieti przez papieża Mikołaja IV na króla Sycylii i Jerozolimy. Wspomagany przez Stolicę Apostolską i francuskich krewniaków, nie zdołał wywalczyć zwycięstwa nad wojskami aragońskimi. 31 sierpnia 1302 r. zawarł pokój w Caltabellotta, na mocy którego Sycylia pozostała w ręku Fryderyka, syna króla Aragonii Piotra III Wielkiego. Dzięki swemu małżeństwu z Marią, zawartemu w 1270 r., utrwalił wpływy Andegawenów na Węgrzech, gdzie tron objął w 1308 r. jego wnuk Karol I Robert.