Zabetonowani rekordziści. Którzy z komunistycznych aparatczyków najdłużej utrzymali się u władzy?

fot.domena publiczna Józef Cyrankiewicz, jeden z rekordzistów utrzymywania stołka (fot. domena publiczna)

Cyrankiewicz był tak bardzo nie do ruszenia, że dowcipnie przezywano go „Żelaznym Józefem”. Piotr Jaroszewicz w rządzie zasiadał przez niemal trzydzieści lat. A jest jeszcze Eugeniusz Stawiński – minister, który przez dwie dekady nie zmienił stołka…

„Żelazny Józef” to dowcipne przezwisko Józefa Cyrankiewicza (nazywanego także „Cyrano”), inspirowane zapewne określeniem „Żelazny Feliks ”, używanym w odniesieniu do Feliksa Dzierżyńskiego.

Nawiązuje do faktu, że Cyrankiewicz od 6 lutego 1947 do 20 listopada 1952 roku, a następnie od 18 marca 1954 do 23 grudnia 1970 roku, czyli przez 22 lata 6 miesięcy i 19 dni (8238 dni), pełnił funkcję prezesa Rady Ministrów, bijąc w sposób absolutny rekord PRL-u w długości sprawowania tej funkcji.

Jeśli dodać do tego okres urzędowania na stanowisku ministra bez teki (od 28 listopada 1946 do 4 lutego 1947 roku) oraz na stanowisku wiceprezesa Rady Ministrów (od 21 listopada 1952 do 17 marca 1954 roku), Cyrankiewicz zasiadał w rządzie nieprzerwanie przez 24 lata i 25 dni (8791 dni), pełniąc ze swoistym wdziękiem rozliczne obowiązki reprezentacyjne i kojarząc się w ten sposób społeczeństwu z „Polską Ludową”.

fot.Bert Verhoeff, lic. CC0 Polski premier Piotr Jaroszewicz (fot. Bert Verhoeff, lic. CC0)

Inni rekordziści

Co ciekawe jednak, najdłużej w Radzie Ministrów zasiadał nie „Żelazny Józef”, lecz Piotr Jaroszewicz, który na różnych stanowiskach ministerialnych, a następnie na stanowisku premiera urzędował nieprzerwanie od 18 listopada 1950 do 18 lutego 1980, czyli przez 29 lat i 3 miesiące (10 684 dni),

Z kolei osobą najdłużej pełniącą nieprzerwanie tę samą funkcję ministerialną był minister przemysłu lekkiego Eugeniusz Stawiński, urzędujący od 2 kwietnia 1949 do 11 kwietnia 1968 roku, czyli przez 19 lat i 9 dni (6949 dni).

Polecana literatura

Mołdawa T., Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991, s. 218–225.

Źródło:

Powyższy tekst ukazał się pierwotnie jako jedno z haseł Abecadła PRL-u. Pozycja autorstwa Zdzisława Zblewskiego została opublikowana nakładem wydawnictwa Znak w 2008 roku.

Tytuł, lead, ilustracje wraz z podpisami, wytłuszczenia, podział akapitów oraz śródtytuły pochodzą od redakcji. Tekst poddano podstawowej obróbce redakcyjnej.