Bitwa pod Kleckiem (5 sierpnia 1506)

Bitwa pod Kleckiem (5 sierpnia 1506) – Wyprawa kilku tysięcy Tatarów pod wodzą synów chana Mengli Gireja, Beti i Burnusza, dotarła do miasta Kleck, położonego nad Łanią, na granicy księstwa słuckiego i województwa wileńskiego. Stąd wachlarzem w kierunkach zachodnim, południowo-zachodnim i północnym rozesłano liczne czambuły. Dowodzący wojskami polsko-litewskimi marszałek nadworny litewski Michał Gliński oskrzydlił stojący pod Kleckiem kosz tatarski z zamiarem odcięcia Tatarom drogi odwrotu i uderzył od południowego zachodu.

Po zaciętej bitwie kosz został zdobyty, a lekkie chorągwie litewskie w pogoni za uchodzącymi dokończyły dzieła. O ostatecznej klęsce Tatarów zadecydowała likwidacja powracających do obozu oddziałów. Rezultatem wygranej bitwy było odzyskanie łupów i uwolnienie wziętej do niewoli ludności.

Bitwa pod Kleckiem, 1506.

Autor hasła:

Dr Jerzy Ronikier – historyk kultury i mentalności. Pracował w Instytucie Zarządzania oraz Instytucie Informacji Naukowej i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor pracy „Hetman Adam Sieniawski i jego regimentarze. Studium z historii mentalności szlachty polskiej 1706-1725”. Zmarł w 2013 roku.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego.