fot.domena publiczna Pieczęć Konrada z 1312 (fot. domena publiczna)
Konrad I (ur.ok. 1292 – 1293, zm. 22 lub 27 grudnia 1366) – książę oleśnicki, syn Henryka I (III) głogowskiego i Matyldy brunszwickiej.
W chwili śmierci ojca (1309) wraz ze starszym bratem Henrykiem II (IV) Wiernym był już w latach sprawnych do objęcia rządów. Początkowo bracia współrządzili, przy czym faktyczna władza spoczywała na pewno w ręku Henryka. Przy podziale ojcowizny (1312) Konrad wraz z jednym z młodszych braci, Bolesławem, otrzymał dzielnicę obejmującą zarówno część Śląska (Oleśnica, Namysłów), jaki Wielkopolski (Kalisz, Gniezno).
Krótko potem podzielił się z Bolesławem zachowując dla siebie część wschodnią z Namysłowem i Kaliszem. Ziemie wielkopolskie zostały wkrótce utracone na rzecz Władysława Łokietka (1312-1313), na skutek buntu Wielkopolan przeciwko młodym książętom głogowskim. Konrad nadal jednak używał (do 1321) przejętego po jego ojcu tytułu „dziedzica Królestwa Polskiego”. Konrad i Bolesław ponieśli też straty w walce z Henrykiem VI wrocławskim i Bolesławem III legnickim. Po śmierci brata Bolesława (ok. 1320 -1321) Konrad objął Oleśnicę, ale (mimo porozumienia z Henrykiem VI, którego córkę wziął za żonę) utracił ją wkrótce na rzecz Bolesława legnickiego, wspieranego przez króla polskiego Władysława I Łokietka.
Zwrot Oleśnicy uzyskał dopiero za cenę rezygnacji z Namysłowa (1323). Znalazł się wtedy w orbicie wpływów króla polskiego. W 1329 r. złożył jednak hołd królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu. Pozostawał wiernym wasalem czeskim. W wojnie polsko-czeskiej (1345-1348) uczestniczył w wyprawie Jana Luksemburskiego na Kraków. Podczas wyprawy polskiej na Śląsk pobił wojska polskie pod Oleśnicą. Poniósłszy za młodu ciężkie straty terytorialne, potrafił później ponownie powiększyć swe księstwo drogą kupna i zastawów poszczególnych miast (m.in. wykupił Milicz od biskupstwa wrocławskiego). Ożeniony po raz drugi z Eufemią, córką Władysława bytomskiego, po wymarciu linii bytomskiej Piastów (1354 – 1355) podniósł pretensje do księstwa bytomskiego. Po przewlekłych sporach i procesach uzyskał Koźle. Pochowany został w Trzebnicy. Żonaty był dwukrotnie (z Elżbietą wrocławską i Eufemią bytomską), z drugiego małżeństwa pozostawił córkę Jadwigę (wydaną za księcia opawskiego Mikołaja z rodu Przemyślidów) i syna Konrada II.