Twoja Historia

Portal dla tych, którzy wierzą, że przeszłość ma znaczenie. I że historia to sztuka dyskusji, a nie propagandy.

Władysław (książę bytomski 1312–1351/52)

Pieczęć Władysława bytomskiego.

fot.domena publiczna Pieczęć Władysława bytomskiego.

Władysław (ur. ok. 1277–1283, zm. między 16 IX 1351 a 8 IX 1352) – książę bytomski i kozielski, syn Kazimierza II bytomskiego i Heleny ruskiej.

Był wprawdzie drugi w kolejności starszeństwa, ale starszego brata Bolesława przeznaczono do stanu duchownego, więc Władysław został głównym dziedzicem ojcowskiego księstwa. Już za życia ojca dopuszczony był do współrządów i samodzielnie wystawiał dokumenty. Po śmierci ojca wydzielił bratu Siemowitowi odrębną dzielnicę z Bytomiem, sobie zostawiając Koźle (najstarszy brat Bolesław już od ojca otrzymał Toszek). Pozostawał jednak właściwie władcą całego księstwa bytomskiego.

Ani Siemowit (zm. po 1342), ani kolejny brat Jerzy (zm. po 1327, raczej nie miał osobnej dzielnicy) nie odgrywali większej roli (najstarszy i najmłodszy z rodzeństwa, Bolesław i Mieszko, byli duchownymi na Węgrzech). Sam Władysław również nie zapisał się niczym szczególnym. W 1327 roku samodzielnie (nie mówi się o udziale braci) złożył hołd królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu i oddał całe księstwo bytomskie w lenno Czechom.

Dwukrotnie żonaty: z Beatrycze brandenburską, wdową po Bolku I świdnickim, a potem z Ludgardą, córką księcia meklemburskiego Przybysława, zostawił synów Kazimierza (zm. ok. 1342–1347) i Bolesława (zm. ok. 1354–1355) oraz liczne córki (jedna z nich, Eufemia, wydana została za Konrada oleśnickiego). Linia bytomska Piastów wymarła na Bolesławie.

Autor hasła:

Tomasz Jurek – profesor doktor habilitowany, historyk mediewista związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. Autor wielu publikacji, poświęconych m. in. średniowiecznej historii Śląska. Współautor „Słownika władców polskich”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.