fot.Giuseppe Bonolis/domena publiczna Portret Ferdynanda II.
Ferdynand II Burbon (ur. 12 I 1810 w Palermo, zm. 22 V 1859 w Casercie) – król Obojga Sycylii w latach 1830–1859. Syn króla Franciszka I (1777–1830) i Marii Izabeli (1789–1848), córki króla Hiszpanii Karola IV. Żenił się dwukrotnie: w 1832 roku z Marią Krystyną Sabaudzką (1812–1836), córką króla Sardynii Wiktora Emanuela I, i w 1837 roku z Marią Teresą Habsburg (1816–1867), córką arcyksięcia Karola. Następca tronu Franciszek II (1836–1894) pochodził z pierwszego małżeństwa.
Po objęciu rządów 8 listopada 1830 roku przeprowadził reformę finansów i armii, usprawnił administrację, pozostał jednak zwolennikiem absolutyzmu i sojuszu z Austrią. Wysokie podatki, faworyzowanie jezuitów i zniesienie odrębności Sycylii prowadziły do otwartych wybuchów niezadowolenia, przeradzających się w lokalne powstania, m.in. w Syrakuzach (1837), Aquila (1841), oraz do próby przewrotu braci Bandiera (synów admirała floty austriackiej) w lipcu 1844 roku w Kalabrii.
Demonstracje rozpoczęte 12 stycznia 1848 roku (dzień urodzin króla) w Palermo przekształciły się w rewolucję; Ferdynand II zwolnił niepopularnych ministrów, zatwierdził konstytucję (10 II 1848) i wysłał wojska przeciwko Austriakom zwalczającym powstanie w Lombardii. Zdetronizowany przez parlament sycylijski 18 kwietnia 1848 roku, już w maju 1848 roku przystąpił do kontrakcji, zbrojnie łamiąc opór zwolenników reform; Sycylię odzyskał po zbombardowaniu Mesyny we wrześniu 1848 roku.
Terror wymierzony w uczestników powstania spowodował protesty Anglii i Francji, na które Ferdynand II odpowiedział wydaleniem posłów obu tych państw z Neapolu. 8 grudnia 1856 roku żołnierz Milano dokonał nieudanego zamachu na króla, raniąc go w udo; od tego czasu Ferdynand II wycofał się z aktywnego życia, przebywając na ogół w Casercie.