Najważniejsze rocznice

fot.Bundesarchiv / CC-BY-SA 3.0 Wysokość podatku ustalono na 25%.

8 grudnia 1931 roku w Republice Weimarskiej wprowadzono tak zwany „podatek od ucieczki z Rzeszy”. Liczono na to, że powstrzyma odpływ kapitału z Niemiec, a dodatkowe wpływy pozwolą wyciągnąć kraj z gospodarczego kryzysu.

Nowy podatek o wysokości 25% funkcjonował w oparciu o dekret prezydenta Republiki, Paula von Hindenburga. Płaciły go osoby, których majątki przekraczały 200 tysięcy marek lub których roczny dochód wynosił ponad 20 tysięcy marek. Nakładano go jednorazowo na osoby, które chciały opuścić Niemcy. Podejmując kontrowersyjną decyzję, prezydent powoływał się na konieczność ochrony gospodarki i finansów państwa oraz obronę spokoju publicznego.

Początkowo planowano, że podatek będzie obowiązywał zaledwie rok. W 1932 roku przedłużono go jednak o kolejne dwa lata. Naziści także nie zdecydowali się go zlikwidować. W 1942 roku uchwalili, że pozostanie w mocy bezterminowo.

Wpływy z nowego podatku znacząco zasiliły budżet Republiki i III Rzeszy. Szacuje się, że w sumie zyski z niego wyniosły ponad 900 milionów marek. W późniejszych latach było to także narzędzie służące częściowemu wywłaszczaniu Żydów.