Bitwa pod Legnicą (9 kwietnia 1241) – Wiosną 1241 armia mongolska pod wodzą Batu-chana, wnuka Czyngis-chana, w pogoni za plemionami Kumanów podjęła wielką wyprawę na Węgry. Aby uniemożliwić udzielenie pomocy ze strony krajów sąsiednich, z głównego korpusu wydzielono 10-tysięczny oddział chana Ordu, który miał operować na terenie południowej Polski i wiązać tamtejsze siły. Działający w dwóch grupach Mongołowie 18 marca rozbili rycerstwo krakowskie i sandomierskie pod Chmielnikiem, a następnie złupili Kraków. Nie czekając na umówione przybycie wojsk czeskich z księciem Wacławem na czele, zgromadzone pod Legnicą oddziały ks. śląskiego Henryka II Pobożnego podjęły bitwę z Mongołami. Obok rycerstwa śląskiego w skład wojska chrześcijańskiego walczącego pod Legnicą wchodzili Wielkopolanie, Małopolanie oraz krzyżowcy różnych narodowości, w tym templariusze. Siły Ordy liczyły ok. 8 tysięcy ludzi, a armia chrześcijańska dorównywała im prawdopodobnie liczebnością.

Bitwa pod Legnica, 1241.

Mimo uzyskania przewagi we wstępnej fazie bitwy, wskutek podstępu tatarskiego część wojsk chrześcijańskich rzuciła się do ucieczki, co zmusiło księcia Henryka do przedwczesnego natarcia hufcami odwodowymi. Sytuacja została opanowana, jednak zastosowanie przez Tatarów nieznanych w Europie gazów bojowych spowodowało panikę wśród Polaków i masową ucieczkę. Bitwa zakończyła się ich kompletną klęską. Henryk II Pobożny, schwytany podczas walki, został ścięty. Zgodnie z planem Tatarzy po zwycięstwie spustoszyli Morawy i z końcem maja połączyli się z główną armią na Węgrzech.

Autor hasła:

Dr hab. Piotr Wróbel – historyk mediewista. Kierownik Zakładu Historii Powszechnej Średniowiecznej Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor prac „Dubrownik w latach 1358-1526. Organizacja przestrzeni” oraz „Krzyż i Półksiężyc. Zachodnie Bałkany wobec Turcji w latach 1444-1463″.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego.

Dowiedz się więcej o bitwie pod Legnicą: