fot.domena publiczna Ludwik VIII Lew (fot. domena publiczna)
Ludwik VIII Lew (ur. 5 IX 1187 w Paryżu, zm. 8 XI 1226 w Montpensier) – król Francji w latach 1223-1226 z dynastii Kapetyngów. Syn Filipa II Augusta i Izabeli z Hainaut. Od 1200 r. żonaty z Blanką Kastylską, z którą miał kilku synów, wśród nich następcę tronu Ludwika (Ludwik IX Święty) i Karola Andegaweńskiego – króla Sycylii w latach 1264-1285. Pochowany w opactwie Saint-Denis.
W czasie najazdu cesarsko-angielskiego na Francję dowodził wojskami francuskimi skierowanymi przeciwko królowi Anglii Janowi bez Ziemi, którego pokonał w bitwie pod La Roche-aux-Moines (1214). W 1215 r. zbuntowani przeciwko królowi Janowi angielscy baronowie zaproponowali Ludwikowi VIII tron angielski. W maju 1216 r. rozpoczął on interwencję zbrojną w Anglii, lecz śmierć Jana bez Ziemi w tymże roku pogorszyła sytuację Ludwika.
Zjednoczeni w obronie Henryka III, baronowie angielscy pokonali francuskiego następcę tronu w bitwie pod Lincolnem (V 1217). W tymże roku zrzekł się on roszczeń do korony angielskiej w zamian za zgodę na zatrzymanie przez Francję zajętych ziem na kontynencie. W 1223 r. Ludwik VIII objął tron francuski, następnie zerwał rozejm z Anglią, zajmując Poitou i cześć Gaskonii. W 1226 r. włączył się do krucjaty przeciwko albigensom, odnosząc znaczne sukcesy. W czasie tej wyprawy umarł na febrę. Jeszcze przed śmiercią, w spisanym w 1225 r. testamencie, wydzielił młodszym synom królewskim nadziały terytorialne z ziem domeny (apanaże), tworząc niebezpieczną dla jedności monarchii praktykę.
Literatura:
- R. Pernoud, Królowa Blanka, Warszawa 1989, s. 76-101.