Oblężenie Krakowa (26 września 1656 – 8 lutego 1657)

fot.domena publiczna Plan krakowskich umocnień w 1657 roku, autorstwa Izydora Affaita.

Oblężenie Krakowa (26 września 1656 – 8 lutego 1657) – W czasie „potopu”, jesienią 1656 próbę odzyskania Krakowa podjął marszałek wielki koronny Jerzy Lubomirski, który na czele 3,6 tys. wojska regularnego i ok. 4 tys. pospolitego ruszenia małopolskiego 26 września stanął pod Krakowem. Załogę miasta stanowiło ok. 3 tys. żołnierzy szwedzkich, w tym 500 rajtarii. Lubomirski nie dysponował dostatecznymi siłami, by zdobyć miasto szturmem, przystąpił więc do oblężenia.

Działania te nie zakończyły się sukcesem, gdyż z chwilą wkroczenia wojsk siedmiogrodzkich ks. Jerzego Rakoczego (18 I 1657) Lubomirski musiał zwinąć oblężenie i połączyć się z wojskami hetmana wielkiego koronnego Stanisława Potockiego.

Autor hasła:

Dr Jerzy Ronikier – historyk kultury i mentalności. Pracował w Instytucie Zarządzania oraz Instytucie Informacji Naukowej i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor pracy „Hetman Adam Sieniawski i jego regimentarze. Studium z historii mentalności szlachty polskiej 1706-1725”. Zmarł w 2013 roku.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego.