Bitwa pod Oryninem (28 września 1618)

fot.Antoni Oleszczyński/domena publiczna Hetman wielki koronny Stanisław Żółkiewski

Bitwa pod Oryninem (28 września 1618) – Jesienią 1618 wyruszyła na Rzeczpospolitą armia tatarska pod dowództwem brata chana Dewlet Gireja i mirzy Kantymira. Hetman wielki koronny Stanisław Żółkiewski zebrał wojska, z którymi stanął obozem pod Oryninem, niedaleko Kamieńca Podolskiego. W skład wojsk hetmańskich weszło 3,3 tys. żołnierzy kwarcianych, 1,5 tys. piechoty wybranieckiej oraz prywatne wojska magnatów kresowych w sile 1,7 tys. husarii, 5,4 jazdy kozackiej, 2,5 piechoty, w sumie ok. 14,5 tys. żołnierzy. W obozie polskim wybuchły spory między dowódcami, które uniemożliwiły prowadzenie skoordynowanych działań.

28 września pojawiła się pod obozem 6-tysięczna przednia straż wojsk tatarskich i uderzyła na stojący osobno na lewym skrzydle obóz wojewody podolskiego Tomasza Zamoyskiego. Żółkiewski nie śpieszył się i dopiero pod wieczór wyprowadził większe siły dla jego wsparcia. Rankiem, kiedy wojska polskie stanęły przed obozem, nie zastały już tam Tatarów, którzy w nocy ruszyli łupić Wołyń i Podole. Chociaż ponieśli oni w potyczce znaczne straty, to jednak wojskom koronnym nie udało się zatrzymać pustoszącego kraj najazdu.

Autor hasła:

Dr Jerzy Ronikier – historyk kultury i mentalności. Pracował w Instytucie Zarządzania oraz Instytucie Informacji Naukowej i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor pracy „Hetman Adam Sieniawski i jego regimentarze. Studium z historii mentalności szlachty polskiej 1706-1725”. Zmarł w 2013 roku.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego.