Bitwa pod Łopusznem (28 kwietnia 1512)

fot.domena publiczna Bitwa Polaków z Tatarami na XVI-wiecznym drzeworycie

Bitwa pod Łopusznem, bitwa pod Wiśniowcem (28 kwietnia 1512) – starcie armii polsko-litewskiej z najeźdźczymi siłami Chanatu Krymskiego.

Z początkiem kwietnia kolejna wyprawa tatarska, nie napotykając większego oporu, dotarła w pobliże Buska. Stamtąd ruszyły czambuły w kierunku Lublina, Lwowa i Kołomyi. Wkrótce powróciły do obozu, który następnie został zwinięty, a cała armia obciążona łupem i jasyrem odeszła w kierunku Wiśniowca. Wojska koronne, dowodzone przez hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Kamienieckiego, złożone głównie z jazdy wspartej rotą piechoty, po połączeniu się z wojskiem litewskim hetmana Konstantego Ostrogskiego (24 kwietnia) dopadły Tatarów na polach pod Łopusznem.

Bitwę rozpoczęli Tatarzy uderzeniem w centrum wojsk polsko-litewskich, z zamiarem odcięcia prawego litewskiego skrzydła od głównych sił. Początkowo Kamieniecki wspierał Litwinów tylko pojedynczymi chorągwiami, czekając aż zwiążą oni większość wojsk tatarskich. Kiedy to nastąpiło, rzucił do walki własne odwody, przełamując opór nieprzyjaciela i zmuszając go do ucieczki. W ręce Polaków i Litwinów wpadł porzucony tabor tatarski z łupem i jasyrem. Zwycięstwo to powstrzymało na kilka lat napady tatarskie i skłoniło chana Mengli Gireja do rokowań pokojowych.

Autor hasła:

Dr Jerzy Ronikier – historyk kultury i mentalności. Pracował w Instytucie Zarządzania oraz Instytucie Informacji Naukowej i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor pracy „Hetman Adam Sieniawski i jego regimentarze. Studium z historii mentalności szlachty polskiej 1706-1725”. Zmarł w 2013 roku.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego. Zdanie wprowadzające pochodzi od redakcji.