Kazimierz III (ur. ok. 1278–1280, zm. ok. 1343–1353) – książę inowrocławski i gniewkowski, syn Siemomysła kujawskiego i Salomei, córki Sambora II tczewskiego.

Do 1301 roku nie posiadał własnej dzielnicy. Zarządzał Kujawami wraz z braćmi Leszkiem i Przemysłem oraz matką Salomeą. Podział nastąpił najprawdopodobniej w 1302 roku, kiedy to Kazimierzowi wydzielono kasztelanię gniewkowską. Samodzielną politykę prowadził dopiero od 1310 roku, jednakże można domyślać się jego udziału w hołdzie złożonym przez książąt kujawskich Wacławowi II czeskiemu.

Zaangażował się też po stronie Henryka głogowskiego w jego walce z Władysławem I Łokietkiem. Po 1306 roku znalazł się w obozie zwolenników Łokietka. Z jego ramienia był namiestnikiem w Tczewie, który jednak w 1309 roku został zdobyty przez Krzyżaków.

Następnie po 1314 roku wraz z bratem Przemysłem otrzymał nominację na namiestnika Wielkopolski. Najprawdopodobniej w 1317 roku wyraził zgodę na oddanie przez brata Leszka ziemi michałowskiej Krzyżakom. Jego dalsze losy wiążą się ściśle z walką Łokietka z Krzyżakami o Kujawy. Imię i pochodzenie żony Kazimierza nie jest znane. Miał kilkoro dzieci, z których z imienia znamy tylko dwoje, w tym Władysława Białego.

Autor hasła:

Maciej Michalski – doktor habilitowany, historyk mediewista, związany z Instytutem Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor prac poświęconych m. in. historii idei, historii kobiet oraz historii kształtowania się tożsamości narodowej Słowian w XIX wieku. Współautor „Słownika władców polskich”, „Słownika władców Europy średniowiecznej” oraz „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. „Słownik władców polskich” (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.