Twoja Historia

Portal dla tych, którzy wierzą, że przeszłość ma znaczenie. I że historia to sztuka dyskusji, a nie propagandy.

Leszek (książę inowrocławski 1287–1314/1324)

Pieczęć Leszka inowrocławskiego.

fot.domena publiczna Pieczęć Leszka inowrocławskiego.

Leszek (ur. ok. 1275, zm. ok. 1340) – książę inowrocławski i wyszogrodzki, syn Siemomysła kujawskiego i Salomei, córki Sambora II tczewskiego.

Po śmierci ojca (1287) dzielnicą Leszka i jego braci zarządzała matka Salomea pod protektoratem Władysława Łokietka. Usamodzielnił się już w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych. Aż do 1314 roku bracia rządzili Kujawami inowrocławskimi niedzielnie.

Jako typowy książę dzielnicowy przełomu XIII i XIV wieku dbał o interesy partykularne. Pierwszą akcje dyplomatyczną przeprowadził po zabójstwie Przemysła II w 1296 roku. Wykorzystując pokrewieństwo przez matkę, zajął wtedy wbrew Władysławowi Łokietkowi Pomorze Gdańskie, by wkrótce zamienić je na kasztelanię wyszogrodzką. Po ostatecznej klęsce Łokietka uznał w 1300 roku koronację Wacława II.

Około 1303 roku rozpoczął spór ze stryjem Siemowitem dobrzyńskim o ziemię michałowską. Leszek, potrzebując pieniędzy na pokonanie Siemowita, zastawił ją u Krzyżaków. Pogłębienie kryzysu, a następnie uwięzienie Leszka przez Czechów w czasie jego podróży na Węgry do Władysława Łokietka, zwolniło Krzyżaków od zwrotu zastawu. Jego niewola musiała trwać dość długo, skoro ponownie w źródłach pojawił się dopiero na przełomie 1312/13 roku.

W 1314 roku synowie Siemomysła dokonali ostatecznego podziału ojcowizny. Leszek objął wtedy część kasztelanii inowrocławskiej. Jednym z ostatnich jego aktów było zapewnienie sobie dziedziczenia w przypadku bezpotomnej śmierci brata Przemysła. Nie był żonaty. Nie miał dzieci.

Autor hasła:

Maciej Michalski – doktor habilitowany, historyk mediewista, związany z Instytutem Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor prac poświęconych m. in. historii idei, historii kobiet oraz historii kształtowania się tożsamości narodowej Słowian w XIX wieku. Współautor „Słownika władców polskich”, „Słownika władców Europy średniowiecznej” oraz „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.