fot.Zuber, lic. CC BY-SA 3.0 Księstwo bytomskie pod panowaniem Kazimierza w latach 1284–1303 (jasno fioletowy kolor) (fot. Zuber, lic. CC BY-SA 3.0)
Kazimierz II (ur. ok. 1253/1257, zm. 10 III 1312) – książę bytomski, syn Władysława opolskiego i Eufemii wielkopolskiej.
Był wśród rodzeństwa drugi w porządku starszeństwa (starszy był Mieszko cieszyński, młodsi: Bolesław opolski i Przemysł raciborski). Przy podziale ojcowizny, przeprowadzonym w trudnym do określenia momencie, otrzymał dzielnicę z Bytomiem i Koźlem. Pozostawał w niechętnych stosunkach z księciem wrocławskim Henrykiem IV Prawym, który odprawił (ok. 1286-1287) siostrę opolskich książąt. Ułatwiło to porozumienie Kazimierza z wrogim Henrykowi królem czeskim Wacławem II.
Złożył hołd lenny Wacławowi (15 VIII 1289), a był to pierwszy wypadek uznania się księcia piastowskiego za lennika Czech. Pozostał wierny królowi (uczestniczył w czeskiej wyprawie przeciwko Władysławowi I Łokietkowi pod Sieradz w 1292), ale nie odgrywał nigdy większej roli. Może odszedł potem od związku z Czechami, wydał bowiem swą córkę Marię za wrogiego Czechom króla węgierskiego Karola Roberta z dynastii Andegawenów (1306). Małżeństwo to skojarzono jednak prawdopodobnie przy pośrednictwie książąt halickich (rodzina matki Marii), bez aktywnego udziału samego Kazimierza. Z żony Heleny (zapewne córki księcia halickiego Lwa) zostawił synów: Bolesława, arcybiskupa ostrzyhomskiego, Władysława, księcia bytomskiego, Siemowita, Jerzego i joannitę Mieszka oraz córkę Marię, królową węgierską (zm. 1317).