Mieszko (ur. ok. 1252-1255, zm. miedzy 9 IV 1313 a 17 I 1317) – książę cieszyński, najstarszy syn Władysława opolskiego i Eufemii wielkopolskiej.
Po śmierci ojca (ok. 1281-1282) przy podziale jego dziedzictwa otrzymał dzielnicę cieszyńsko-raciborską do współrządów z najmłodszym bratem Przemysłem. Z chwilą usamodzielnienia się Przemysła w Raciborzu Mieszkowi pozostał Cieszyn i Oświęcim.
Był przeciwnikiem księcia wrocławskiego Henryka IV Prawego, który zerwał małżeństwo z siostrą książąt opolskich (ok. 1286-1287). Potem pozostawał, jak się wydaje, pod silnym wpływem politycznym swego brata Bolesława I opolskiego. Razem zawarli sojusz z królem czeskim Wacławem II (1291), oznaczający w istocie uznanie zwierzchnictwa czeskiego. Mieszko był wierny Wacławowi także w następnych latach (uczestniczył w jego koronacji na króla Polski w 1300). Ukoronowaniem tego związku było wydanie córki Mieszka, Wioli Elżbiety, za syna i następce Wacława (1305). Inicjatywa mariażu należała jednak raczej do Bolesława opolskiego, bardzo aktywnego w czeskiej dyplomacji.
Z nieznanej żony zostawił synów: Władysława na Oświęcimiu (zm. ok. 1321-1324) i Kazimierza na Cieszynie (zm. ok. 1358) oraz córkę Wiolę Elżbietę, wydaną (1305) za Wacława III, ostatniego króla czeskiego z dynastii Przemyślidów, a po owdowieniu (1306) za czeskiego wielmożę Piotra z Rožmberka (zm. 1317). Od Mieszka pochodzą Piastowie oświęcimscy (wymarli na Janie III w 1405) i cieszyńscy (wymarli na Fryderyku Wilhelmie w 1625).