Najważniejsze rocznice

fot.domena publiczna Żołnierze Wehrmachtu podburzali miejscową ludność do pogromu.

2 lipca 1941 roku zakończył się pierwszy pogrom ludności żydowskiej Lwowa, rozpoczęty 30 czerwca, po wkroczeniu do miasta oddziałów Wehrmachtu.

Nastroje antyżydowskie narastały we Lwowie po ucieczce władz sowieckich, która nastapiła 24 czerwca 1941 roku, dwa dni po ataku III Rzeszy na ZSRR. Miejscowa ludność, podburzana dodatkowo przez Niemców obecnych w mieście od 30 czerwca, oskarżała Żydów o kolaborację z Sowietami.

Pogrom osiągnął kulminację 1 lipca. Pojmano około tysiąca Żydów. Znęcano się nad nimi, zmuszając między innymi do wynoszenia zwłok ofiar zamordowanych w więzieniach. Dochodziło do samosądów, śmiertelnych pobić i egzekucji. Porządek przywrócił dopiero rozkaz komendanta Lwowa, pułkownika Karla Wintergesta. Uspokojenie sytuacji nie oznaczało jednak poprawy losu lwowskich Żydów – 2 lipca działająca w mieście Einsatzgruppe przystąpiła do ich planowej likwidacji. Do połowy lipca w wyniku wszystkich działań wymierzonych w ludność żydowską zginęło nawet 7 tysięcy ludzi.

Pogrom z przełomu czerwca i lipca 1941 roku nie był ostatni. Do kolejnego doszło już kilka tygodni później, w dniach 25–27 lipca 1941 roku.