Najważniejsze rocznice

fot.Joseph Beaume/domena publiczna Napoleon opuścił Elbę pod koniec lutego 1815 roku.

1 marca 1815 roku Napoleon Bonaparte wrócił do Francji z wygnania na Elbie. Jego lądowanie w zatoce Juan na Riwierze było pierwszym krokiem w kierunku odzyskania przez niego władzy we Francji.

Były cesarz Francuzów przebywał na leżącej na Morzu Śródziemnym wyspie od maja 1814 roku. Otrzymał ją we władanie po kwietniowej abdykacji, wymuszonej przez państwa zrzeszone w koalicji antyfrancuskiej. Zwyciężyły one siły napoleońskie pod Lipskiem w październiku 1813 roku, a w marcu 1814 roku zdobyły Paryż. Po rezygnacji Napoleona tron francuski wrócił do dynastii Burbonów – królem został Ludwik XVIII, brat zgilotynowanego w 1793 roku Ludwika XVI.

Napoleon zdecydował się na powrót z Elby dowiedziawszy się, że obradujące w Wiedniu państwa koalicji antyfrancuskiej rozważają zesłanie go na Azory lub Wyspę Świętej Heleny. Doszły go też wieści o zdradzie jego przebywającej w północnych Włoszech żony, Marii Ludwiki.

Po wylądowaniu Bonaparte rozpoczął marsz w kierunku francuskiej stolicy. Błyskawicznie zajmował kolejne miejscowości. Już 20 marca zdobył Paryż, zmuszając króla Ludwika XVIII do ucieczki i rozpoczynając okres tak zwanych stu dni Napoleona.

Kres krótkim rządom cesarza położyła klęska pod Waterloo, do której doszło 18 czerwca 1815. Wojska francuskie zostały pokonane przez siły siódmej koalicji antyfrancuskiej: brytyjską armię generała Wellingtona, wspartą przez pruską armię generała Blüchera. 22 czerwca Napoleon ponownie abdykował, a 8 lipca na tron wrócił Ludwik XVIII. Podczas próby ucieczki do Ameryki były cesarz dostał się do brytyjskiej niewoli. W październiku 1815 roku został zesłany na Wyspę Świętej Heleny, gdzie przebywał do śmierci w 1821 roku.