fot.Bertram Park/domena publiczna Król Jerzy VI długo zmagał się z jąkaniem.
Jerzy VI (ur. 14 XII 1895 w Sandringham, hr. Norfolk, 6 II 1952 w Sandringham) – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz dominiów brytyjskich w latach 1936–1952, cesarz Indii (1936–1947), z dynastii Windsor, głowa Brytyjskiej Wspólnoty Narodów od 1949 roku. Syn Jerzego V, króla Wielkiej Brytanii, i Marii, córki Franciszka, księcia Teck. Jego żoną była Elżbieta Bowes-Lyon, córka hrabiego Strathmore i Kinghorne. Miał dwie córki: Elżbietę II i Marię.
Jerzy był nieśmiałym dzieckiem, cierpiącym na wadę wymowy. Dopiero w wieku ok. trzydziestu lat udało mu się przezwyciężyć jąkanie. W latach 1913–1919 służył w wojsku, m.in. w marynarce i lotnictwie. Brał udział w pierwszej wojnie światowej. W 1920 roku został mianowany księciem Yorku, a w 1936 roku po abdykacji brata, Edwarda VIII, został królem.
Przed wybuchem drugiej wojny światowej opowiadał się za sojuszem anglo-francuskim. Popierał doktrynę niezaangażowania, którą głosił premier Arthur Neville Chamberlain. Nie sprzeciwił się jednak przystąpieniu Wielkiej Brytanii do wojny z Niemcami 3 września 1939 roku. Po wybuchu wojny stanowił moralne oparcie dla Brytyjczyków, często odwiedzał fronty i interesował się sprawami wojska. W czasie bitwy o Anglię, mimo bombardowań Londynu, nie opuścił miasta, czym zyskał sobie szacunek poddanych.
Po wojnie był świadkiem rozpadu Imperium Brytyjskiego. Został głową utworzonej w 1949 roku Wspólnoty Narodów, zrzeszającej zarówno niezależne państwa, będące kiedyś częścią imperium, ale i dominia oraz obszary należące do Wielkiej Brytanii. Zmarł po nieudanej operacji. Tron przejęła po nim najstarsza córka, Elżbieta II.