Koty zawsze były inne. Badacze udowodnili właśnie, że po udomowieniu zamiast się skurczyć, stały się większe

fot.Darwis Alwan, lic. CC0 Kot (fot. Darwis Alwan, lic. CC0)

Jak wynika z badań prowadzonych przez naukowców, większość zwierząt po udomowieniu kurczy się. Pies jest o 25% mniejszy od swojego dzikiego kuzyna wilka szarego. Koty tymczasem jak zawsze pozostają indywidualistami. Okazuje się, że nie tylko nie zmalały, ale… stały się większe.

Jak donosi sciencemag.org, duńskie badaczki z uniwersytetu w Kopenhadze zajęły się nietypową tematyką.

Naukowczynie postanowiły przebadać, jak zmienił się rozmiar kotów domowych do czasów współczesnych. Cytowany przez portal archeolog z Royal Belgian Institute of Natural Sciences in Brussels Wim Van Neer, który nie brał udziału we wspomnianych analizach, wspomina, że podobne zmiany nigdy nie zostały udokumentowane.

Julie Bitz-Thorsen z uniwersytetu w Kopenhadze wykonała ogromną pracę, przeglądając zwierzęcy materiał kostny pozyskany na stanowiskach archeologicznych w Danii. Jej zadaniem było odsianie spośród wszystkich szczątków zwierzęcych tych należących do kotów.

Na podstawie materiału osteologicznego badaczka razem z Anne Birgitte Gotfredsen chciała przeanalizować, jak zmieniał się rozmiar kotów domowych w epoce żelaza, za czasów wikingów oraz w średniowieczu. Bitz-Thorsen odsiewała zatem szczątki kocie, znajdując zarówno takie, które liczą sobie 2000 lat, jak i te pochodzące z XVII wieku n.e.

Wiking z mruczkiem na kolanach?

Mieszkańcy Danii zaczęli hodować koty około II w.n.e. Za czasów wikingów, czyli od ok. 850 do 1050 roku, trzymano je w gospodarstwach w dwóch celach – aby zwalczały szkodniki oraz dla ich miękkich i ciepłych futer. W tym czasie ceny kotów zaczęły także rosnąć. Jak podaje sciencemag.org, wiele przebadanych przez Bitz-Thorsen kości kotów pochodziło z miejsc, gdzie wyrzucano ich tuszki po oskórowaniu. Kości zwierząt wyraźnie noszą ślady zdejmowania skóry w postaci przecięć, a ich karki bywają skręcone.

Naukowczynie z pomocą elektronicznej suwmiarki sprawdziły, jakie rozmiary mają czaszki i inne kości zwierząt z różnych okresów, skupiając się na średniowieczu. Następnie porównały wyniki z podobnymi pomiarami czaszek kocich od roku 1870, aż do współczesności.

Okazuje się, że kot domowy w Danii urósł o 16% w porównaniu do swoich przodków, którzy mieszkali w gospodarstwach wikingów. Jak tłumaczy Bitz-Thorsen, może to wynikać z tego, że od czasów średniowiecza pozycja kota jako zwierzęcia towarzyszącego człowiekowi się zmieniła. Zwierzęta te otacza się troskliwą opieką i dobrze karmi, przez co wydatek energii na zdobywanie pożywienia jest znacznie mniejszy.