fot.Sławek, lic. CCA-SA 2.0 G Lech Wałęsa w 2007 roku (fot. Sławek, lic. CCA-SA 2.0 G)

„Nie chciałem być przewodniczącym, nie chcę być ani prezydentem, ani premierem, ale zrobię to dla Polski” – przekonywał Lech Wałęsa. A potem już krócej: „nie chcę, ale muszę”.

Lech Wałęsa odpowiadał w ten sposób na pytania dziennikarzy, czy zamierza kandydować na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Nawiązał do swojej wcześniejszej deklaracji: „Nie chciałem, nie chcę i nie będę premierem”, złożonej 16 sierpnia 1989 roku, na dwa dni przed ostateczną klęską misji tworzenia rządu przez gen. Czesława Kiszczaka.

Podobnie odpowiedział 4 maja 1990 roku na pytanie, zadane przez Alojzego Pietrzyka (podczas posiedzenia Komisji Krajowej „Solidarności”), czy zdecyduje się pozostać przewodniczącym Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, czy raczej wybierze prezydenturę. Powiedział wtedy: „Nie chciałem być przewodniczącym, nie chcę być ani prezydentem, ani premierem, ale gdy będzie 500 partii i anarchia, zrobię to dla Polski”.

W 1990 roku, po rozpoczęciu kampanii przyspieszenia i ubiegania się o urząd prezydenta RP, Lech Wałęsa powiedział: „Nie chcę być prezydentem. Będę musiał być prezydentem”.

fot.Olivier Ezratty, lic. CCA-SA 3.0 U Lech wałęsa w 2009 roku. (fot. Olivier Ezratty, lic. CCA-SA 3.0 U)

Jedyny ratunek dla Polski… we własnej opinii

Wszystkie te wypowiedzi Wałęsy zawierają jego przekonanie, że jest osobą najlepiej nadającą się w tym momencie dziejów Polski na jej prezydenta. Wałęsa najwyraźniej czuł się zmuszony przez sytuację polityczną do poświęcenia się dla dobra Ojczyzny.

Niestety, takie przeświadczenie nie pozwala na dopuszczenie do siebie refleksji i słów krytyki, wszak męża opatrznościowego nie można poprawiać.

Natomiast jego główny (a przynajmniej tak się wydawało przed pierwszą turą wyborów) kontrkandydat, premier Tadeusz Mazowiecki, nawiązując do słów Wałęsy, powiedział w kampanii: „Jestem człowiekiem wolnym. Mogę być prezydentem, ale nie muszę”.

Źródło:

Powyższy tekst ukazał się pierwotnie jako jedno z haseł Leksykonu polskich powiedzeń historycznych. Pozycja autorstwa Macieja Wilamowskiego, Konrada Wnęka i Lidii A. Zyblikiewicz została opublikowana nakładem wydawnictwa Znak w 1998 roku.

Tytuł, lead, ilustracje wraz z podpisami, wytłuszczenia, podział akapitów oraz śródtytuły pochodzą od redakcji. Tekst poddano podstawowej obróbce redakcyjnej.