fot.domena publiczna Pieczęć Siemowita II.
Siemowit II (ur. 1283, zm. 18 II 1345) – książę wiski i rawski, syn Bolesława II mazowieckiego i jego pierwszej żony Gaudemundy Zofii, córki Trojdena, księcia litewskiego.
Zapewne już za życia ojca brał udział w rządzeniu krajem. Ok. 1310 roku otrzymał własną dzielnicę – ziemię warszawską. Po śmierci ojca w 1313 roku bracia przeprowadzili nowy podział – Siemowit dostał wtedy księstwo rawskie wraz z ziemią wiską. Kilka lat później, ok. 1317 roku, doszło pomiędzy braćmi do zatargów granicznych, jednak nie wiadomo nic bliższego o tych wypadkach.
Rządy Siemowita przypadły na lata, kiedy Mazowsze musiało po raz pierwszy określić swój stosunek do odbudowanego w 1320 roku Królestwa Polskiego oraz krzepnącego państwa zakonnego, którego stolicą od 1309 roku stał się Malbork. Siemowit wraz z bratem Trojdenem I tworzyli na Mazowszu obóz nastawiony na współpracę z Koroną.
Jeszcze w czasie obejmowania tronu halicko-włodzimierskiego w 1323 roku przez Bolesława, syna Trojdena, stosunki polsko-mazowieckie układały się dobrze. Współpraca ta została zerwana po najeździe sprzymierzonych z Polską Litwinów na ziemie mazowieckie. Późniejsza wojna polsko-mazowiecka z 1327–1328 roku była konsekwencją tych wydarzeń. Najprawdopodobniej wybuchła ona z powodu odmowy złożenia hołdu Władysławowi Łokietkowi przez książąt mazowieckich i pchnęła ich do sojuszu z Zakonem. Rok później z niejasnych powodów doszło jednak do wojny książąt mazowieckich z Zakonem i Janem Luksemburskim, królem Czech. W jej wyniku Mazowsze zostało dotkliwie zniszczone.
Najprawdopodobniej wydarzenia te były przyczyną zachowania neutralności w konfliktach polsko-krzyżackich z lat 1330–1331, jednakże podczas zawierania pokoju kaliskiego przez Kazimierza III Wielkiego w 1343 roku Siemowit wraz z pozostałymi książętami Mazowsza był stroną tego traktatu. Po jego bezpotomnej śmierci (nie miał też żony) władztwo objęli bratankowie, synowie Trojdena – Siemowit III i Kazimierz I.