Oblężenie Pucka (2 kwietnia 1627)

fot.domena publiczna Portret Stanisława Koniecpolskiego w sieni pałacu w Koniecpolu.

Oblężenie Pucka (2 kwietnia 1627) – konfrontacja między wojskami polskimi, wspartymi przez flotę, a garnizonem szwedzkim w toku wojny polsko-szwedzkiej lat 1626–1629.

Z początkiem listopada 1626 roku wojska kwarciane pod dowództwem hetmana polnego koronnego Stanisława Koniecpolskiego dotarły do Prus Królewskich. Hetman chciał wykorzystać porę zimową do przeprowadzenia kilku akcji wojskowych, z których jedna miała doprowadzić do usunięcia załogi szwedzkiej z portu wojennego w Pucku.

Pierwsza próba zakończyła się połowicznym sukcesem, gdyż Polakom udało się zająć miasto, nie powiódł się natomiast atak na silnie umocniony port. W tej sytuacji rozpoczęli blokowanie miasta. Z końcem marca 1627 Koniecpolski, korzystając z wiosennego wylewu wód Wisły, który uniemożliwił działania ofensywne wojskom szwedzkim, wyruszył ponownie na Puck. Kilkudniowe oblężenie, wspierane od strony morza ogniem działowym przybyłej z Gdańska polskiej floty Arenda Dickmanna, dało wreszcie efekt, gdyż po zniszczeniu części umocnień garnizon Pucka został zmuszony do kapitulacji.

Wszystkie działa, amunicja oraz łupy zrabowane przez Szwedów w Rzeczypospolitej dostały się w ręce wojsk koronnych.

Autor hasła:

Dr Jerzy Ronikier – historyk kultury i mentalności. Pracował w Instytucie Zarządzania oraz Instytucie Informacji Naukowej i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor pracy „Hetman Adam Sieniawski i jego regimentarze. Studium z historii mentalności szlachty polskiej 1706-1725”. Zmarł w 2013 roku.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego. Zdanie wprowadzające pochodzi od redakcji.