fot.Giogo, lic. CC BY-SA 4.0 Karol VI (fot. Giogo, lic. CC BY-SA 4.0)
Karol VI Szalony (ur. 3 XII 1368 w Paryżu, zm. 21 X 1422 w Paryżu) – król Francji w latach 1380-1422 z dynastii Walezjuszy. Syn Karola V i Joanny Burbońskiej. Żonaty z Izabelą Bawarską, z którą miał dwanaścioro dzieci, m.in. Karola VII i Katarzynę, żonę Henryka V, króla Anglii. Pochowany w opactwie Saint-Denis.
W pierwszych latach jego panowania duży wpływ na władzę mieli rywalizujący ze sobą stryjowie: Ludwik ďAnjou, Jan de Berry, a szczególnie Filip Śmiały, książę Burgundii. Nastąpiło osłabienie władzy królewskiej, wybuchały liczne bunty społeczne: w Paryżu, Rouen, Laon i Orleanie. Powstania wznieciły miasta flandryjskie, pokonane w bitwie pod Roosebeke (1382).
W 1388 r. Karol VI objął samodzielnie rządy. Otoczył się doradcami swego ojca i podjął próby reform administracyjnych oraz monetarnych. W 1392 r. uległ po raz pierwszy atakowi obłędu, który aż do końca jego życia będzie się coraz mocniej uwidaczniał. Choroba króla doprowadziła do walki o władzę miedzy stronnikami brata królewskiego, Ludwika Orleańskiego (zwanych później armaniakami) a zwolennikami Jana bez Trwogi, księcia Burgundii (zwanych burgundezykami).
W 1407 r. doszło do wybuchu wojny domowej we Francji, a kolejny najazd angielski przyniósł klęskę pod Azincourt (15 X 1415). Władzę objęli burgundezycy, którzy po bezowocnych próbach porozumienia z delfinem Karolem (Karol VII), sprzymierzonym z armaniakami, doprowadzili do zawarcia z Anglią traktatu w Troyes (21 V 1420). Na jego mocy Karol VI oddał swą córkę Katarzynę za żonę Henrykowi V i uznał go za regenta królestwa Francji; delfin Karol został odsunięty od tronu. Panowanie Karola VI było okresem największych niepowodzeń Francji w wojnie stuletniej.