Najważniejsze rocznice

fot.Bundesarchiv/ Helmut J. Wolf / CC-BY-SA 3.0 Mur dzielił Berlin na dwie części do 1989 roku.

13 sierpnia 1961 roku rozpoczęto budowę muru berlińskiego. Oddzielał on wschodnią część miasta od zachodniej aż do 9 listopada 1989 roku.

Berlin – podobnie jak całe Niemcy – po wojnie został podzielony na cztery strefy okupacyjne, zgodnie z decyzją podjętą na konferencji w Poczdamie z przełomu lipca i sierpnia 1945 roku. W ciągu kolejnych lat, wraz z nasilaniem się konfliktu między aliantami, strefa sowiecka była coraz bardziej izolowana od trzech pozostałych – francuskiej, brytyjskiej i amerykańskiej. Już pod koniec 1946 roku rozpoczęła działalność policja graniczna, kontrolująca przepływ ludności między strefami.

Gdy na jesieni 1949 roku powstały dwa niezależne od siebie państwa niemieckie – Niemiecka Republika Federalna i Niemiecka Republika Demokratyczna – granica między strefami okupacyjnymi przekształciła się w granicę międzypaństwową. Jednocześnie Berlin Zachodni – aliancka enklawa w socjalistycznym państwie – stał się celem uciekinierów z NRD, którzy chcieli rozpocząć nowe życie na Zachodzie. Pozostał ostatnim miejscem, w którym nielegalne przekroczenie granicy było relatywnie proste.

Wreszcie, by zahamować narastającą emigrację, władze Berlina Wschodniego zdecydowały się na wzniesienie muru. Rozmach przedsięwzięcia był dla państw Zachodu dużym zaskoczeniem. Już 13 sierpnia granica została zamknięta i umocniona. Pierwsze betonowe bloki zaczęto kłaść cztery dni później.

Mur berliński szybko stał się symbolem zimnej wojny. Jego zburzenie przez ludność Berlina w listopadzie 1989 roku zwiastowało jej koniec i stało się jednym z głównych wydarzeń prowadzących do rozpadu bloku wschodniego.