Najważniejsze rocznice

fot.Bundesarchiv / CC-BY-SA 3.0 Głównymi graczami w Locarno byli Gustav Stresemann, Aristide Briand i Austen Chamberlain.

1 grudnia 1925 roku w Londynie podpisano traktaty z Locarno. Treść dokumentów ustalono na konferencji, która odbyła się w październiku tego samego roku.

Konferencję, która trwała od 5 do 16 października 1925 roku w szwajcarskim mieście Locarno, zwołano z inicjatywy Niemiec. Jej celem była normalizacja stosunków z Republiką Weimarską, zmagającą się wciąż ze skutkami I wojny światowej. W obradach uczestniczyły oprócz organizatorów Wielka Brytania, Francja, Włochy, Polska i Czechosłowacja.

Negocjacje okazały się ogromnym sukcesem niemieckiego ministra spraw zagranicznych, Gustava Stresemanna. Uzgodniony w Locarno traktat reński zapewniał nienaruszalność granic francusko-niemieckiej i belgijsko-niemieckiej. Gwarantami istniejącego porządku stały się Wielka Brytania i Włochy. Z kolei granice Niemiec z Polską i Czechosłowacją nie uzyskały podobnych zabezpieczeń. Odczytywano to jako ciche przyzwolenie mocarstw na rewizję wschodniej granicy Republiki Weimarskiej.

Uzgodnienia z Locarno traktowano jako promocję pokojowego rozwiązywania międzynarodowych problemów. Ułatwiły one odbudowanie przez Niemcy dawnej potęgi. Państwo to otrzymało między innymi zielone światło, by dołączyć do Ligi Narodów. Główni negocjatorzy – Stresemann z Niemiec, Aristide Briand z Francji i Austen Chamberlain z Wielkiej Brytanii zostali w 1926 roku nagrodzeni wspólnie Nagrodą Nobla.