fot.domena publiczna Król Włoch Humbert I.
Humbert I (ur. 14 III 1844 w Turynie, zm. 29 VII 1900 w Monza) – król Włoch w latach 1878–1900. Syn króla Wiktora Emanuela II i Marii Adelaidy, arcyksiężniczki austriackiej. Żoną Humberta I była poślubiona w 1868 roku kuzynka, Małgorzata Sabaudzka (1851–1926); ich syn objął w 1900 roku tron jako Wiktor Emanuel III. Humbert I spoczywa w Panteonie w Rzymie.
Otrzymał wykształcenie wojskowe, podczas wojny z Austrią w 1866 roku dowodził dywizją, następnie pełnił obowiązki komendanta wojskowego Neapolu (1868) i Rzymu (1870). Po śmierci ojca wstąpił w styczniu 1878 roku na tron włoski, 19 stycznia 1878 roku złożył przysięgę na konstytucję.
Szybko zdobył znaczną popularność; m.in. dzięki ułaskawieniu zamachowca, który go zaatakował 17 listopada 1878 roku w Neapolu, oraz osobistym wizytom w dotkniętym powodzią regionie Veneto (1882), w Casamicciola po trzęsieniu ziemi (1883), czy w Neapolu podczas epidemii cholery (1884). Niechętnie, zwłaszcza przez lewicę, powitany został sojusz z Niemcami i Austro-Węgrami, tzw. Trójprzymierze (1882). Kolonialna polityka prawicowego rządu Francesco Crispiego doprowadziła do klęski w bitwie pod Adua w Etiopii (1896), a krwawe stłumienie powstania w Mediolanie w maju 1898 roku i poparcie autorytarnego rządu gen. Girolamo Pelloux wzmocniły nastroje wrogości wobec monarchii. Król został zastrzelony przez anarchistę Gaetano Bresci.