fot.domena publiczna Harald III Srogi na witrażu (fot. domena publiczna)
Harald III Srogi (ur. ok. 1015, zm. 25 IX 1066 pod Stamford Bridge) – Król Norwegii od 1047 r. Syn Sigurda Syra, króla Ringerike (w południowo-wschodniej części Norwegii), i Asty Gudbrandsdatter, wdowy po Haraldzie Grenske, królu Vestfoldu. W 1044 r. ożenił się z córką Jarosława Mądrego, Elżbietą. W zapisie pochodzącym z XIV w. zachował się okolicznościowy wiersz na cześć Elżbiety, ułożony przez Haralda. Z małżeństwa z księżniczka ruską pozostawił córkę Ingegerdę, żonę dwóch królów skandynawskich, króla Danii Olafa I i króla Szwecji Filipa. Następcami Haralda byli jego dwaj synowie ze związku z Torą Torbergsdatter: Magnus II (zm. 1069), Od 1066 r. król Norwegii, i Olaf III Cichy (zm. 1093), od 1066 r. król Norwegii (w latach 1066-1069 wspólnie z bratem).
Brał udział w bitwie pod Stiklastad (1030), która zakończyła się klęską i śmiercią jego brata przyrodniego Olafa II Świętego. W obawie przed zemstą króla Danii i Anglii Kanuta I Wielkiego uciekł z Norwegii i schronił się na Rusi na dworze wielkiego księcia kijowskiego Jarosława Mądrego. Uczestniczył w ruskiej wyprawie wojennej zorganizowanej w 1031 r. przeciw królowi Polski Mieszkowi II. W 1034 r. porzucił służbę u Jarosława Mądrego i udał się do Bizancjum z oddziałem pięciuset wojów. Jako dowódca wojsk zaciężnych cesarzy bizantyjskich walczył w Afryce, południowej części Półwyspu Apenińskiego, na Sycylii, w Azji Mniejszej oraz przeciw korsarzom na Morzu Egejskim. W latach 1040-1041 odznaczył się w tłumieniu powstania Bułgarów, którzy obwołali swym carem Piotra Deljana.
Świadectwem jego wspaniałych zwycięstw odniesionych nad wrogami Bizancjum jest inskrypcja runiczna na jednym z dwóch wielkich lwów marmurowych umieszczonych przy bramie Arsenału w Wenecji. Upamiętnia ona zdobycie Pireusu – skąd owe Iwy pochodzą – przez trzech jarlów skandynawskich, m.in. Haralda. Wiosną 1042 r. uczestniczył Harald w obaleniu i oślepieniu cesarza Michała V Kalafata. Wkrótce po tym wydarzeniu zdecydował się na porzucenie służby wojskowej. Nowy cesarz, Konstantyn IX Monomach, nie chciał wyrazić na to zgody i zatrzymał go przy użyciu siły w Bizancjum. Ostatecznie Harald zbiegł z więzienia na Ruś (1043), gdzie przez dwa lata walczył w wojskach wielkiego księcia kijowskiego Jarosława Mądrego.
W 1045 r. powrócił do Norwegii z ogromnym łupem i sławą wielkiego wojownika. Z woli swego krewnego, króla Norwegii Magnusa I Dobrego, został współrządcą państwa. Po śmierci Magnusa (1047) objął tron norweski i przystąpił do umacniania władzy królewskiej. Ukrócił wpływy lokalnych wielmożów, ściśle podporządkował sobie Orkady i Szetlandy. W 1048 r. założył Oslo. Zabiegał o wskrzeszenie imperium nordyckiego na wzór Kanuta I Wielkiego. Usiłował podbić Danię i prowadził od 1048 r. krwawe boje z królem duńskim Swenem II Estrydsenem. W 1050 r. zniszczył Hedeby (Haithabu), a w 1062 r. pobił flotę duńską w bitwie pod Nissa. Po kilku nieudanych próbach opanowania Danii zdecydował się na zawarcie pokoju z królem Swenem II Estrydsenem (1064).
Na wieść o śmierci króla Anglii Edwarda Wyznawcy (5 I 1066) zgłosił pretensje do tronu angielskiego. We wrześniu 1066 r. wylądował w północnej części Anglii na czele floty złożonej z trzystu okrętów. Po kilku zwycięskich potyczkach i zdobyciu Yorku został zaatakowany przez wojska Harolda II Godwinsona, ostatniego anglosaskiego króla Anglii. Poległ w bitwie pod Stamford Bridge, trafiony strzałą w gardło. Wkrótce potem, zdziesiątkowana w walkach z Norwegami, armia Harolda II doznała porażki w bitwie pod Hastings w starciu z innym najeźdźcą – Wilhelmem Zdobywcą (14 X 1066). Harald był ostatnim z wielkich wikingów skandynawskich. Jego życie i czyny zostały uwiecznione przez skaldów i sagamandrów.