fot.domena publiczna Filip VI (fot. domena publiczna)
Filip VI (ur. 1293, zm. 22 VIII 1350 w Nogent-le-Roi) – król Francji w latach 1328-1350 z dynastii Walezjuszy. Syn Karola Walezjusza (brata Filipa IV Pięknego) i Małgorzaty Sycylijskiej. Żonaty z Joanna Burgundzka, z którą miał syna Jana II; następnie – z Blanką, córką Filipa ď Evreux.
Jako przedstawiciel młodszej linii Kapetyngów był dziedzicem licznych apanaży (Valois, Chartres, Andegawenia, Maine). Po śmierci Karola IV został mianowany regentem (1328). Dwa miesiące po śmierci króla królowa urodziła córkę, co otworzyło Filipowi drogę do objęcia tronu. Odrzuciwszy pretensje innych kandydatów (szczególnie Edwarda III, króla Anglii, siostrzeńca ostatnich Kapetyngów) Filip VI, jako brat stryjeczny ostatnich władców Francji, objął tron, zapoczątkowując panowanie młodszej linii Kapetyngów Walezjuszy.
Zrezygnował z korony nawarrskiej, oddając ją Joannie, córce Ludwika X, a zatrzymując dla siebie Szampanię i Brie. Stłumił powstanie we Flandrii (bitwa pod Kassel, 23 VIII 1328). Zmusił Edwarda III do złożenia hołdu z Guyenne (1328, 1331), następnie wspierał Szkotów w ich walce z królem Anglii (1336). Te konflikty, ponowne powstanie we Flandrii (sprowokowane przez Anglię) oraz roszczenia dynastyczne Edwarda III doprowadziły do wojny między Francją a Anglią. W 1337 r. Filip VI ogłosił konfiskatę Guyenne, a Edward III rozpoczął działania wojenne i przejął zwierzchnictwo nad Flandrią (początek wojny stuletniej).
W 1340 r. Edward III ogłosił się królem Francji. 24 czerwca 1340 r. flota francuska została zniszczona pod Sluys. 26 sierpnia 1346 r. Filip VI poniósł klęskę pod Crécy. Umarł w trakcie zawartego po bitwie rozejmu. Podczas panowania Filipa VI rozpoczęła się we Francji epidemia dżumy (tzw. czarna śmierć, 1348-1351), która pogłębiła coraz silniej zaznaczający się kryzys gospodarczy (upadek jarmarków szampańskich, brak pieniądza, spadek produkcji rolnej).
Filip VI był władcą niepopularnym z powodu wzrastających ciężarów podatkowych i ciągłych niepowodzeń wojennych. Mimo ponoszonych klęsk, pozostawił domenę królewską powiększoną o swe apanaże, ziemie otrzymane od Joanny Nawarskiej (Szampania, Brie), Montpellier zakupione od Jakuba II z Majorki (1349), a także Delfinat nabyty od Huberta II (od tego czasu francuski następca tronu nosił tytuł i herb Delfinatu, 1349).