Irlandczyk Dean O’Banion był najgroźniejszym rywalem Ala Capone w walce o dominację w przestępczym świecie Chicago. To jednak nie jemu, ale kobiecie, Margaret Collins, udało się wyeliminować szefa North Side.

Irlandczyk Dean O’Banion był najgroźniejszym rywalem Ala Capone w walce o dominację w przestępczym świecie Chicago. To jednak nie jemu, ale kobiecie, Margaret Collins, udało się wyeliminować szefa North Side.

Margaret Collins, urodzona w 1900 roku, przybyła do Chicago jako dwudziestoparolatka. Miasto właśnie zyskiwało sobie sławę mafijnej stolicy Ameryki. Po wprowadzeniu w 1919 roku prohibicji na niespotykaną skalę rozwinął się tu nielegalny handel alkoholem. Jak podaje Dominic Candeloro, autor pracy Chicago’s Italians. A Survey of the Ethnic Factor, był to również jeden z tych ośrodków, które najboleśniej odczuły problem masowej imigracji.

Właśnie przybysze z Starego Kontynentu zasilali szeregi dwóch gangów, prowadzących ze sobą krwawą wojnę uliczną: North Side, skupiającego Irlandczyków oraz Chicago Outfit, na którego czele stał pochodzący z Włoch Al Capone.

Margaret postawiła na tych pierwszych. To oni stanowili dla kobiety kwintesencję męskości. Ją samą, jak pisał Cecil V.R. Thompson, cechowały bezczelność i niepohamowany pociąg do przemocy. Lubiła nosić przy sobie broń. Była zabójczo piękna, a do tego posiadała wyjątkową zdolność kamuflażu. Lodowate spojrzenie jej niebieskich oczu przeszywało patrzących. Wydawała się idealną dziewczyną dla każdego gangstera…

Paskudna słabość

Meg lubiła wypić. I nieraz zdarzało jej się przesadzić z ilością spożywanego alkoholu. Wtedy odzywała się w niej specyficzna słabość, jaką miała do muzyków. Szczególnie pociągało ją rzucanie w nich kostkami lodu. A jeśli jeden z artystów dodatkowo okazywał się rudzielcem – pokusa rozrywki była niemal nie do odparcia.

Gdy więc 7 grudnia 1923 roku Margaret wybrała się ze swoim nowym chłopakiem do klubu Rendez-Vous przy Diversey Parkway 626 i grający tam pianista okazał się rudy – jedną z pierwszych reakcji dziewczyny była prośba o wiaderko z kostkami lodu. Kelner niezbyt przejął się jednak dziwną zachcianką kobiety i to go zgubiło. Ale nie tylko jego.

Chicago ery prohibicji było miastem dwóch zaciekle walczących ze sobą gangów: North Side, na czele którego stał O’Banion oraz Chicago Outfit, któremu przewodził Capone (na zdjęciu). Margaret postanowiła związać się z pierwszym z nich. Jednak, o dziwo, była niezwykle skuteczna w eliminowaniu rywali Ala…

John Sheehy, opryszek z North Side, został przez swoją partnerkę niemalże zmuszony, aby stanąć w obronie jej honoru. W przypływie gangsterskiego natchnienia zabił nie tylko kelnera, ale i kierownika sali. Chwilę później sam skończył jednak podziurawiony policyjnymi kulami niczym sito. Jak podała Rose Keefe w biografii O’Baniona, Margaret przywdziała swój pierwszy kir po gangsterze. Wystawiła mu nawet pomnik. A następnie rozpoczęła śmiertelny pochód wśród chicagowskich mafiosów.

Krwawe żniwo

Po śmierci Sheehy’ego Margaret nie rozpaczała zbyt długo. Niespełna dwa tygodnie później znalazła sobie nowego partnera. Był to John Phillips. Oficjalnie: przedsiębiorca, mniej oficjalnie: handlarz alkoholem. Romans z kolejnym gangsterem zakończył się równie szybko jak jej poprzedni związek. Ponownie wszystko rozegrało się w barze, gdzie tym razem nie kelner, ale muzyk nie przypadł do gustu wybrednej Margaret. Urażona samą obecnością artysty, poprosiła partnera o interwencję, która skończyła się jego własną śmiercią. Jak można przeczytać w nowej książce Diane Ducret pt. Kobiety mafii:

Tak oto Margaret znów kroczy w kondukcie pogrzebowym. Ponowna żałoba przynosi jej w środowisku ksywkę Pocałunek Śmierci i umacnia renomę kobiety, z którą – jeśli nie śpieszno ci na spotkanie z kostuchą – lepiej się nie wiązać.

Chociaż śmierć Philipsa przyniosła Margaret rozgłos, prawdziwą sławę zapewniła jej dopiero kolejna „zdobycz”: Dean O’Banion. Ten Irlandczyk był już prawdziwą szychą w strukturach Chicagowskiej mafii. Podejrzany – jak relacjonowała Rose Keefe – o ponad dwadzieścia zabójstw stał na czele gangu North Side, trzymając w garści polityków na najwyższych stanowiskach. Przy tym elegancki, ubierający się w stylu angielskiego lorda z włosami ułożonymi w falę – nie mógł nie zrobić wrażenia na kobiecie. Miał jednak ogromną wadę: nie dość, że był żonaty, to jeszcze darzył swoją małżonkę uczuciem. Margaret musiała pogodzić się z byciem wyłącznie “tą drugą”. I nie skończyło się to happy endem. W książce Kobiety mafii czytamy:

W październikowy wieczór 1924 roku kobieta, która zmienia kolor włosów szybciej, niż jej kochankowie uchylają się przed kulami – tym razem w wydaniu “płomienna miedź” – szykuje się do wyjścia. Na kolację zaprosił ją najbardziej wpływowy obywatel Chicago, Dean O’Banion.

Masakra w dniu Świętego Walentego 1929 roku, która pozwoliła Alowi Capone wyeliminować głównych przywódców konkurencyjnego North Side, wstrząsnęła gangsterskim światem. Dopiero jednak odejście O’Baniona przyniosło mu pełnię władzy w mieście.

Na kolacji, prócz zaproszonej przez gangstera Meg, była obecna także żona Deana oraz jego prawa ręka – Mike Carozzo, również z partnerką. Trzy kobiety mafii w jednym miejscu nie mogły zwiastować niczego dobrego. „Nieco wstawiona i z natury pobudliwa” Margaret zareagowała nazbyt emocjonalnie na uwagi pozostałych pań o prześladującym ją śmiercionośnym pechu. Awantura zakończyła się bójką panów, którzy stanęli w obronie swoich partnerek. Kilka dni później doszło do nieudanego zamachu na Carozzo.

Seria wzajemnych porachunków zdawała się nie mieć końca, aż 10 listopada 1924 roku O’Banion padł martwy, dostając sześć pocisków w głowę, szyję i klatkę piersiową. Czyżby to Margaret wyeliminowała jednego z najgroźniejszych mafiosów Chicago?

Do… ośmiu razy sztuka

Tak pomyślało nie tylko całe miasto, wypełnione po brzegi dziennikami piszącymi o „fatalnej kobiecie”, ale i policja, która dość szybko zatrzymała Collins. Brakowało jednak dowodów. Czy można aresztować kogoś za przynoszenie pecha?

Niestety – dla jej przyszłym kochanków – nie. Irving Schling, kolejny partner Margaret, nie wierzył w klątwę spoczywającą na ukochanej, drwiąc sobie z zakładów, które robiono o jego życie. Jednak dość szybko, bo “28 sierpnia 1925 roku o godzinie szóstej czterdzieści pięć dwudziestojednoletni Irving zostaje znaleziony na obrzeżach miasta. Zginął od strzału w kark”.

Założony w 1847 roku „Chicago Tribune” do dziś pozostaje jednym z największych dzienników w Stanach Zjednoczonych. Znalezienie się w latach 30-tych XX wieku na pierwszej stronie gazety oznaczało nie małą sławę. To właśnie tu nadano Collins przydomek „Kiss of Death Girl”, czyli „Pocałunek Śmierci”.