fot.domena publiczna Pieczęcie Władysława księcia wrocławskiego (fot. domena publiczna)

Władysław (ur.ok. 1237, zm. 27 kwietnia 1270 w Salzburgu) – książę wrocławski, arcybiskup salzburski, syn Henryka II Pobożnego i Anny czeskiej.

Był jednym z młodszych synów pary książęcej i został przeznaczony do stanu duchownego. Posłano go na studia do Bolonii, gdzie ukończył naukę i wsławił się prawym postępowaniem w życiu studenckim. Przy podziale ojcowizny został wyznaczony wraz z bratem Henrykiem III do współrządów w dzielnicy wrocławskiej (1248).  Ich współpraca w przeciwieństwie do drugiej pary: Bolesława II Rogatki i Konrada była zgodna i Władysław nie zabiegał o wydzielenie odrębnej dzielnicy. Zalety był przede wszystkim karierą duchowną.

Dzięki związaniu się z królem czeskim Przemysłem Ottokarem II (zresztą bratem ciotecznym) uzyskiwał wysokie godności. Był prepozytem w Wyszehradzie i kanclerzem Królestwa Czeskiego (1256), kapelanem papieskim (1256), kanonikiem w Bambergu, scholastykiem we Wrocławiu (1262). Dzięki poparciu króla czeskiego został wybrany na biskupa w Passawie (1258/59) i Bambergu (1265), ale obydwa wybory nie zostały zatwierdzone przez papieża. Uznał on dopiero obiór Władysława na arcybiskupa w Salzburgu (1265).

Stolicę salzburską objął w 1267 r., po uzyskaniu odpowiednich święceń. Związany z dworem czeskim, był jednym z inicjatorów i realizatorów zbliżenia książąt śląskich do Przemysła Ottokara II. Próbował też organizować wspólne wystąpienia swych skłóconych na ogół braci, m.in. w ramach interwencji w spraw te odzyskania posiadłości wielkopolskich (1236), Zasłużył się znacznie w doprowadzeniu do końca sprawy kanonizacji swej babki św. Jadwigi (1267). W bieżącą politykę międzydzielnicową się jednak nie mieszał, przebywając zresztą głównie za granicą. Po śmierci biskupa Tomasza (1268) został jeszcze dodatkowo zarządcą biskupstwa wrocławskiego. Został pochowany w Salzburgu. Swym jedynym spadkobiercą ustanowił bratanka, Henryka IV Prawego.

Autor hasła:

Tomasz Jurek – profesor doktor habilitowany, historyk mediewista związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. Autor wielu publikacji, poświęconych m. in. średniowiecznej historii Śląska. Współautor „Słownika władców polskich”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. „Słownik władców polskich” (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.