fot.domena publiczna Pieczęć Władysława bytomskiego.
Władysław (ur. ok. 1277–1283, zm. między 16 IX 1351 a 8 IX 1352) – książę bytomski i kozielski, syn Kazimierza II bytomskiego i Heleny ruskiej.
Był wprawdzie drugi w kolejności starszeństwa, ale starszego brata Bolesława przeznaczono do stanu duchownego, więc Władysław został głównym dziedzicem ojcowskiego księstwa. Już za życia ojca dopuszczony był do współrządów i samodzielnie wystawiał dokumenty. Po śmierci ojca wydzielił bratu Siemowitowi odrębną dzielnicę z Bytomiem, sobie zostawiając Koźle (najstarszy brat Bolesław już od ojca otrzymał Toszek). Pozostawał jednak właściwie władcą całego księstwa bytomskiego.
Ani Siemowit (zm. po 1342), ani kolejny brat Jerzy (zm. po 1327, raczej nie miał osobnej dzielnicy) nie odgrywali większej roli (najstarszy i najmłodszy z rodzeństwa, Bolesław i Mieszko, byli duchownymi na Węgrzech). Sam Władysław również nie zapisał się niczym szczególnym. W 1327 roku samodzielnie (nie mówi się o udziale braci) złożył hołd królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu i oddał całe księstwo bytomskie w lenno Czechom.
Dwukrotnie żonaty: z Beatrycze brandenburską, wdową po Bolku I świdnickim, a potem z Ludgardą, córką księcia meklemburskiego Przybysława, zostawił synów Kazimierza (zm. ok. 1342–1347) i Bolesława (zm. ok. 1354–1355) oraz liczne córki (jedna z nich, Eufemia, wydana została za Konrada oleśnickiego). Linia bytomska Piastów wymarła na Bolesławie.