fot.Mór Than/domena publiczna Spotkanie Władysława IV z Rudolfem Habsburgiem.
Władysław IV Kumańczyk (ur. 1262, zm. 10 lipca 1290 w Körösszeg) – król węgierski w latach 1272–1290 z dynastii Arpadów. Syn Stefana V i Elżbiety, córki Kotjana, chana kumańskiego. W 1272 roku ożeniony z Izabellą ď Anjou, córką Karola I, króla Neapolu i Sycylii. Pochowany w Csanád.
Następcą Béli IV został jego starszy syn, Stefan V, który poprzez małżeństwa swych dzieci, Władysława i Marii, związał się z dynastią neapolitańskich Andegawenów. Zmarł po zaledwie dwóch latach panowania. Regencję w imieniu dziesięcioletniego Władysława IV objęła jego matka Elżbieta. Pochodzenie Elżbiety i związek młodego króla z Kumanami (przyjmował ich obyczaje, rozpuszczano nawet pogłoskę, że przyjął ich religię) wywołało niezadowolenie w kraju. Możne rody węgierskie, głównie Csákowie i Henrikfiakowie, hrabiowie Németújvárn, które pod koniec panowania Béli IV zdobywały coraz większe wpływy, stały się w latach siedemdziesiątych całkowicie niezależne od władzy królewskiej i gotowe były wszelkimi sposobami nie dopuścić do wzmocnienia pozycji Władysława.
Król, szukając przeciwwagi, oparł się na Kumanach. Odtrącił nawet żonę, wiążąc się z Eduą, córka jednego z wodzów kumańskich. Widząc niebezpieczeństwo, możnowładcy postanowili pozbawić Władysława jedynej sposobności wzmocnienia władzy królewskiej. W 1279 roku przymusowo ochrzczono Kumanów, a gdy nie dało to rezultatu, legat papieski biskup Fermo Filip ogłosił przeciw nim krucjatę, króla zaś za popieranie pogan ekskomunikował.
Doprowadziło to do aresztowania Władysława przez możnych i wymuszenia na nim osobistego udziału w walce z Kumanami. Stoczona w 1280 roku bitwa pod Hódtó skończyła się całkowitą klęską dawnych sojuszników króla.
Zaangażowanie Csáków i Henrikfiaków w konflikt Przemysła Ottokara II z Rudolfem Habsburgiem o koronę cesarską popchnęło Władysława do czynnego udziału w tych zmaganiach. Będąc pod wpływem Csáków, stanął po stronie Rudolfa i przechylił szalę zwycięstwa na jego stronę w bitwie pod Suchymi Krutami (Dürnkrut) w 1278 roku.
Będąc coraz bardziej ubezwłasnowolnionym przez możnych, Władysław spróbował wyjść z impasu poprzez sojusz z Kumanami i Złotą Ordą. Dwie armie mongolskie pod wodzą Nogaja i Telebogi ruszyły w kierunku Węgier. Obie jednak zostały pobite i zmuszone do odwrotu. Do 1287 roku Władysławowi udawało się w konflikcie z opozycją być stroną aktywną, gdy jednak zaczął ponosić porażki, zdecydował się na zacieśnienie porozumienia z Nogajem (zaproponował nawet wydanie swej siostry Elżbiety za jednego z synów Nogaja).
Ten układ w połączeniu z wcześniejszym uwięzieniem Izabelli d’Anjou doprowadził do wrzenia na Węgrzech. Arcybiskup ostrzyhomski obłożył Władysława klątwą, co pociągnęło za sobą wypowiedzenie królowi posłuszeństwa przez poddanych. Władysław wycofał się w listopadzie 1287 roku do Sárospatak, by doczekać nadejścia odsieczy Nogaja. Został jednak uwięziony przez swoich poddanych, co spowodowało wycofanie się Mongołów (dotarli do Podolińca). Władysławowi udało się ujść z niewoli, ale na Spiszu bezskutecznie oczekując Nogaja, dostał się ponownie w ręce swych zbuntowanych poddanych.
W chwili, gdy pozycja króla była bardzo zagrożona, gdyż Henrikfiakowie wysunęli przeciw niemu kandydaturę Andrzeja, stryjecznego brata Stefana V, Władysław został zamordowany przez Kumanów. Ze względu na swe pochodzenie i sprzyjanie Kumanom przeszedł do historii z przydomkiem „Kumańczyk” (Kun László).