Siemowit VI (ur. 2 I 1446, zm. 1 I 1462 w Sannikach) – książę płocki, wiski, zawkrzeński, rawski, sochaczewski, gostyniński i bełski, syn Władysława I i Anny, córki Konrada V oleśnickiego.

W chwili śmierci ojca w 1455 roku ani on, ani brat Władysław II nie osiągnęli lat sprawnych. Rządy w ich imieniu sprawowali: matka, księżna Anna, oraz biskup płocki Paweł Giżycki. Usamodzielnił się w 1459 roku, jednak nie wiadomo, czy w tym czasie uzyskał pełnię władzy. Aż do swojej śmierci pozostawał w niedziale z bratem.

Rządy jego przypadały na czasy wojny trzynastoletniej. Kontynuując politykę ojca, nie angażował się, z kilkoma wyjątkami, po stronie polskiej. Ostatecznie wycofał się z wojny w 1459 roku, podpisując zawieszenie broni z Zakonem. Kroki te spotkały się z reakcją Kazimierza IV Jagiellończyka, któremu jako królowi Polski Siemowit i Władysław winni byli pomoc.

Wiadomo, że Kazimierz czynił zabiegi o odebranie Siemowitowicom ich księstw. W tym celu zapewne zawarł układ z królem czeskim Jerzym z Podiebradu, który zrzekł się wszelkich pretensji korony czeskiej do Mazowsza na rzecz króla polskiego. Siemowit zmarł nagle po zaledwie trzyletnim panowaniu. Tradycja przekazała pogłoskę o jego otruciu. Został pochowany w katedrze płockiej. Nie był żonaty; nie miał dzieci.

Autor hasła:

Maciej Michalski – doktor habilitowany, historyk mediewista, związany z Instytutem Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor prac poświęconych m. in. historii idei, historii kobiet oraz historii kształtowania się tożsamości narodowej Słowian w XIX wieku. Współautor „Słownika władców polskich”, „Słownika władców Europy średniowiecznej” oraz „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.