Odon, Odo (ur. ok. 1141–1149, zm. 20 IV 1194) – książę poznański, najstarszy syn Mieszka III Starego i jego pierwszej żony Elżbiety, siostry Beli II, króla węgierskiego.

Pierwszy raz publicznie wystąpił 21 maja 1161 roku w Łęczycy, gdzie był świadkiem na dokumencie swych stryjów, Bolesława IV Kędzierzawego i Henryka sandomierskiego. W 1177 roku, korzystając z niepowodzenia ojca w Krakowie, podniósł przeciwko niemu bunt w Wielkopolsce, co doprowadziło do usunięcia Mieszka z kraju. Odon uzyskał poparcie w Wielkopolsce, a nowy princeps Kazimierz Il Sprawiedliwy nadał mu we władanie dzielnicę poznańską.

W 1181 roku, po powrocie Mieszka Starego do kraju, doszło do porozumienia między nimi. Odon utrzymał swoją dzielnicę, a po 1193 roku, po śmierci brata Mieszka, możliwe że poszerzył swoje władztwo o księstwo kaliskie. W latach 1177–1179 zawarł związek małżeński z Wyszesławą, najprawdopodobniej córką księcia ruskiego Jarosława Ośmiomysła. Miał z nią syna Władysława, który kontynuował ród Mieszka Starego i przedłużył linię Piastów wielkopolskich. Prawdopodobnie jego córką była Eufrozyna, żona Świętopełka I gdańskiego.

Autor hasła:

Jacek Jaskulski – doktor nauk humanistycznych, historyk mediewista związany z Instytutem Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Biblioteką Kórnicką PAN. Współautor „Słownika władców polskich”, „Słownika władców Europy średniowiecznej” oraz „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej”. Zmarł w 2006 roku.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.