Mieszko II Otyły (ur. ok. 1220, zm ok. 18-22 X 1246) – Książę opolski, syn Kazimierza I opolskiego i Wioli.

W chwili śmierci ojca (ok. 1229-1230) Mieszko i jego brat Władysław byli nieletni. Opiekę nad młodymi książętami sprawował Henryk I Brodaty, a po jego śmierci (1238) regencję przejęła sama Wiola. Syn Henryka Brodatego, Henryk II Pobożny, chcąc bliżej związać ze sobą książąt opolskich, odstąpił im część nabytków w Wielkopolsce (1238). W tym samym czasie Mieszko ożenił się z Judytą, córką Konrada I mazowieckiego, co interpretować należy jako krok zwrócony przeciwko Henrykowi Pobożnemu.

Podczas najazdu Mongołów (1241) walczył jednak wraz z Henrykiem. W potyczce pod Raciborzem zdołał pobić jakiś oddział najeźdźców. W bitwie pod Legnicą (9 IV 1241) dowodził jednym z hufców polskich. Wobec śmierci Henryka Pobożnego i rozpadu „monarchii Henryków śląskich” książęta opolscy utracili wkrótce ziemie wielkopolskie, którymi władał młodszy brat Mieszka, Władysław. Mieszko nie udzielił mu żadnego wsparcia, angażował się bowiem w rozgorzałe jednocześnie walki o Kraków, wspierając swego teścia, Konrada mazowieckiego. Wysiłki te nie przyniosły mu jednak żadnych korzyści, poza przelotnym opanowaniem LeIowa (1246).

W polityce wewnętrznej charakterystycznym rysem rządów Mieszka była wielka przychylność dla Kościoła. Obdarzał przywilejami biskupstwo wrocławskie i liczne klasztory. Prawdopodobnie był fundatorem kolegiaty Świętego Krzyża w Opolu. Jego śmierć poprzedziła być może długa choroba. Małżeństwo z Judytą mazowiecką okazało się bezdzietne (wdowa po Mieszku wyszła następnie za Henryka III Białego wrocławskiego).

Autor hasła:

Tomasz Jurek – profesor doktor habilitowany, historyk mediewista związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. Autor wielu publikacji, poświęconych m. in. średniowiecznej historii Śląska. Współautor „Słownika władców polskich”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.