fot.domena publiczna Ludwik VII (fot. domena publiczna)
Ludwik VII (ur. ok. 1120, zm. 18 IX 1180 w Paryżu) – król Francji w latach 1137-1180 z dynastii Kapetyngów. Syn Ludwika VI Grubego i Adelajdy z Maurienne. Żonaty trzykrotnie. Pierwsze małżeństwo zawarte w 1137 r. z Eleonorą (Alienor) Akwitańską skończyło się rozwodem w 1152 r. W latach 1154-1160 żonaty z Konstancją z Kastylii, córką cesarza Hiszpanii. W 1160 r. pojął za żonę Adelę z Szampanii, z którą miał syna i następcę tronu, Filipa II Augusta.
Za wielki sukces uważa się małżeństwo Ludwika VII z Eleonorą Akwitańską, zawarte na kilka dni przed śmiercią Ludwika VI. Władcy Francji zostało wówczas podporządkowane dziedzictwo królowej: Guyenne, Gaskonia, Poitou, Limousin, Angoumois, Périgord i Saintonge.
W pierwszych latach swego panowania Ludwik VII wszedł w konflikt z Kościołem, spowodowany interwencjami władcy w obsadzanie stanowisk kościelnych. W jeden z tych sporów wtrącił się hrabia Szampanii Tybald.
Mimo rzuconego przez papieża Innocentego II interdyktu na królestwo Ludwik najechał Szampanię i spalił Vitry-sur-Marne (1142). Wkrótce jednak pogodził się z klerem i rozpoczął przygotowania do krucjaty, która została ogłoszona w 1146 r. przez Bernarda z Clairvaux. Wyprawa ta zakończyła się niepowodzeniem i król w 1149 r. powrócił do kraju. W czasie krucjaty doszło do sporów miedzy Ludwikiem a jego żoną Eleonorą (podejrzewaną o zdradę małżeńską). W 1152 r. na synodzie w Beaugency został ogłoszony rozwód królewskiej pary z powodu zbyt bliskiego pokrewieństwa.
Wydarzenie to, uznawane za błąd polityczny Ludwika VII, miało prawdopodobnie jeszcze inne powody: królowa nie dała władcy Francji następcy tronu. W tym samym roku Eleonora poślubiła bez zgody króla Francji (jako swego seniora) Henryka Plantageneta, który dwa lata później został królem Anglii (jako Henryk II). W rękach Henryka II znalazły się ogromne ziemie, stanowiące nominalnie lenna francuskie: Andegawenia, Maine, Touraine – odziedziczone po Godfrydzie Plantagenecie, Normandia – zdobyta przez Godfryda przy pomocy Ludwika VII, Bretania – podporządkowana przez Henryka II, a także dziedzictwo Eleonory Akwitańskiej. Stało się to pretekstem do ogłoszenia przez Ludwika VII konfiskaty lenn kontynentalnych Henryka II (wasala króla Francji), co stanowiło początek długoletniego sporu między Kapetyngami i Plantagenetami.
W walce z królem Anglii Ludwik VII popierał jego wrogów, m.in. Tomasza Becketa – arcybiskupa Canterbury. Podburzał synów Henryka, skłaniając ich do otwartego buntu przeciw ojcu w 1173 r. W bezpośrednich starciach zbrojnych nie odnosił jednak sukcesów, a przed klęską uratował go papież Aleksander III, narzucając zwaśnionym stronom rozejm. Odwzajemnił się w ten sposób królowi Francji za udzielenie mu schronienia w czasie sporu papiestwa z cesarstwem. Z pomocą Kościoła Ludwik VII wzmocnił swój autorytet, co pozwalało mu na liczne interwencje na ziemiach wasali. Ważną rolę w otoczeniu królewskim odgrywał opat Saint-Denis, Suger, kierujący sprawami państwa w czasie nieobecności króla w latach 1147-1149.