Ludwik VI Gruby (ur. ok. 1081, zm. 1 VIII 1137 w Paryżu) – król Francji w latach 1108-1137 z dynastii Kapetyngów. Syn Filipa I i Berty Fryzyjskiej. Żonaty z Adelajdą z Maurienne, z którą miał syna Ludwika (Ludwik VII). Pochowany w opactwie Saint-Denis.
Wzmocnił autorytet władzy monarszej na terenie swej domeny. Zwalczał zanarchizowanych feudałów, niszcząc ich zamki i konfiskując ziemie. Przyłączył do domeny królewskiej Montléry i Corbeil. W swej walce opierał się na Kościele (jego najbliższym doradcą był Suger, opat Saint-Denis) i na komunach miejskich, których powstawanie popierał szczególnie w dobrach swych wasali.
Dążył do osłabienia lenników normandzkich, będących jednocześnie królami Anglii. W tym celu popierał Wilhelma Clitona przeciw królowi Henrykowi I, co nie przyniosło jednak sukcesu (w 1113 musiał nawet oddać władcy Anglii Bretanię, a w 1119 poniósł klęskę w bitwie pod Brémule). Utrzymywał dobre stosunki z papiestwem, co stało się jednym z powodów wyprawy cesarza Henryka V przeciw Francji. Ludwik VI uzyskał jednak poparcie swych wasali i zmusił cesarza do odwrotu. Dużym sukcesem było doprowadzenie do małżeństwa następcy tronu (Ludwika VII) z dziedziczką Akwitanii Eleonorą.
Ludwik VI Gruby był pierwszym wybitnym władcą z dynastii Kapetyngów. Utrwalił się w pamięci potomnych (nie do końca słusznie) jako opiekun miast i obrońca ich autonomii.