fot.domena publiczna Pieczęć Leszka inowrocławskiego.
Leszek (ur. ok. 1275, zm. ok. 1340) – książę inowrocławski i wyszogrodzki, syn Siemomysła kujawskiego i Salomei, córki Sambora II tczewskiego.
Po śmierci ojca (1287) dzielnicą Leszka i jego braci zarządzała matka Salomea pod protektoratem Władysława Łokietka. Usamodzielnił się już w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych. Aż do 1314 roku bracia rządzili Kujawami inowrocławskimi niedzielnie.
Jako typowy książę dzielnicowy przełomu XIII i XIV wieku dbał o interesy partykularne. Pierwszą akcje dyplomatyczną przeprowadził po zabójstwie Przemysła II w 1296 roku. Wykorzystując pokrewieństwo przez matkę, zajął wtedy wbrew Władysławowi Łokietkowi Pomorze Gdańskie, by wkrótce zamienić je na kasztelanię wyszogrodzką. Po ostatecznej klęsce Łokietka uznał w 1300 roku koronację Wacława II.
Około 1303 roku rozpoczął spór ze stryjem Siemowitem dobrzyńskim o ziemię michałowską. Leszek, potrzebując pieniędzy na pokonanie Siemowita, zastawił ją u Krzyżaków. Pogłębienie kryzysu, a następnie uwięzienie Leszka przez Czechów w czasie jego podróży na Węgry do Władysława Łokietka, zwolniło Krzyżaków od zwrotu zastawu. Jego niewola musiała trwać dość długo, skoro ponownie w źródłach pojawił się dopiero na przełomie 1312/13 roku.
W 1314 roku synowie Siemomysła dokonali ostatecznego podziału ojcowizny. Leszek objął wtedy część kasztelanii inowrocławskiej. Jednym z ostatnich jego aktów było zapewnienie sobie dziedziczenia w przypadku bezpotomnej śmierci brata Przemysła. Nie był żonaty. Nie miał dzieci.