Bitwa pod Świecinem (17 września 1462)

XV-wieczny tabor warowny

Bitwa pod Świecinem, Świecino (17 września 1462) – Niepowodzenia w walce z Zakonem Krzyżackim w pierwszych latach wojny trzynastoletniej skłoniły króla Kazimierza Jagiellończyka do reorganizacji armii i oparcia się na wojskach zaciężnych. Dowództwo tych wojsk powierzono marszałkowi nadwornemu Piotrowi Duninowi. Po kilku mniejszych akcjach Dunin podjął w połączeniu z siłami Gdańska zakrojone na szeroką skalę działania wyniszczające na północnym Pomorzu. 17 września jego wojska, liczące ok. 2 tys ludzi, zostały zablokowane pod wsią Świecino w pobliżu Jeziora Żarnowieckiego przez oddział Krzyżaków w sile 2700 ludzi (w tym 1300 chłopów).

Dzięki umiejętnemu rozlokowaniu i współdziałaniu jazdy, piechoty oraz warownego taboru Polacy zdołali odeprzeć dwukrotne ataki krzyżackie, a po przejściu do natarcia w ciężkiej walce zdobyć umocniony obóz nieprzyjaciela. Straty po obu stronach były duże: ok. 1000 Krzyżaków i ok. 250 Polaków. Zginął dowódca wojsk zakonnych Fritz Raweneck, a Piotr Dunin został ranny.

Choć bitwa nie była wielka, pozwoliła stronie polskiej na odzyskanie inicjatywy w wojnie trzynastoletniej i podniosła prestiż polskiego oręża, zachwiany po klęsce chojnickiej.

Autor hasła:

Dr hab. Piotr Wróbel – historyk mediewista. Kierownik Zakładu Historii Powszechnej Średniowiecznej Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor prac „Dubrownik w latach 1358-1526. Organizacja przestrzeni” oraz „Krzyż i Półksiężyc. Zachodnie Bałkany wobec Turcji w latach 1444-1463″.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego.