fot.domena publiczna Wizerunek Konrada III.
Konrad III (ur. 1093, zm. 15 II 1151 w Bambergu) – król Niemiec od 1138 roku. Syn Fryderyka I, księcia Szwabii, i Agnieszki, córki Henryka IV, brat Fryderyka II Szwabskiego. Ożeniony z Bertą, ojciec Henryka i Fryderyka. Pochowany w katedrze w Bambergu.
W 1116 roku został wyniesiony przez Henryka V na księcia Frankonii. Po powrocie z Ziemi Świętej w 1127 roku został wybrany na antykróla przeciw Lotarowi z Supplinburga, ale w 1135 roku musiał się mu podporządkować. W 1138 roku pod nieobecność Sasów i Bawarów, popierających desygnowanego przez Lotara Henryka Dumnego, dał się wybrać przez mniejszość książąt na króla, ale szybko zyskał poparcie w całej Rzeszy z wyjątkiem Welfów. Zmarłego w 1139 roku Henryka Dumnego zdążył pozbawić księstwa Saksonii, która w końcu przypadła Henrykowi Lwu, i Bawarii.
Ostra opozycja Welfów rzuciła Konrada w ramiona rodu Babenbergów. Dlatego też interweniował w sprawie ożenionego z Agnieszką z Babenbergów Władysława Wygnańca. Najstarszy syn Konrada, Henryk, zaręczył się z księżniczką węgierską. Od tego czasu datuje się niemieckie osadnictwo w Siedmiogrodzie. Konrad kontynuował zawarte jeszcze przez Lotara z Supplinburga przymierze z Bizancjum skierowane przeciw Normanom sycylijskim.
Dzięki zdolnościom oratorskim cystersa Bernarda z Clairvaux, król dał się przekonać do udziału w drugiej wyprawie krzyżowej w 1147 roku, ale przed wyruszeniem przeforsował wybór swojego syna Henryka na króla. Podczas Reichstagu we Frankfurcie w 1147 roku zadeklarowano powszechny pokój w Rzeszy, a książęta Saksonii ogłosili krucjatę przeciwko pogańskim jeszcze Słowianom połabskim, w której brał udział także książę polski Mieszko III Stary. Po przezimowaniu w Konstantynopolu, Konrad udał się drogą morską do Palestyny, gdzie spotkał się z królem Francji Ludwikiem VII. Po nieudanej próbie zdobycia Damaszku wrócił do Konstantynopola, a w 1149 roku do Niemiec.
Podczas nieobecności Konrada Welfowie wzmogli ataki przeciw Staufom, ale po powrocie Konrada zostali pokonani. Konrad zmarł w Bambergu, przygotowując się do wyprawy włoskiej, która miała przynieść mu koronę cesarską. Ponieważ żył jedynie jego młodszy, małoletni syn Fryderyk, desygnował na następcę swojego bratanka, Fryderyka I Barbarossę.