fot.domena publiczna Pieczęć konna Kazimierza I opolskiego z 1226 (fot. domena publiczna)
Kazimierz I (ur. ok. 1178-1179, zm. 13 maja 1229 lub 1230) – książę opolski, syn Mieszka Plątonogiego i Ludmiły.
Urodził się krótko po ugodzie ojca z księciem zwierzchnim Kazimierzem II Sprawiedliwym, na którego cześć otrzymał imię. Po śmierci ojca (1211) objął władzę w księstwie opolskim. W polityce zewnętrznej nie dokonał niczego godnego pamięci, pozostawał w przyjaznych stosunkach z Leszkiem Białym, z zwłaszcza z Henrykiem I Brodatym. Przyjął jednak możnych małopolskich, uchodzących z Krakowa po konflikcie z Leszkiem (1225).
Być może uczestniczył w wyprawie krzyżowej króla węgierskiego Andrzeja II do Ziemi Świętej (1217). Był uległy wobec nacisku hierarchii kościelnej, domagającej się przywilejów. Szerokimi zwolnieniami skarbowymi i sądowymi obdarzył dobra biskupstwa wrocławskiego. W Opolu rozpoczął budowę murowanego zamku (1228), co wiązało się zapewne z dokonaną wcześniej lokacją miasta na prawie niemieckim. Lokował też Racibórz i z jego czasami wiąże się początki powstawania wsi na prawie niemieckim na Opolszczyźnie. Z żony Wioli, z pochodzenia Bułgarki, poznanej przypuszczalnie podczas domniemanej podróży do Palestyny, pozostawił synów Mieszka i Władysława oraz córki Więcławę i Eufrozynę, żonę kolejno Kazimierza I kujawskiego (jednym z dzieci tego związku był Władysław Łokietek) i Mściwoja II gdańskiego.