Najważniejsze rocznice

fot.domena publiczna Eryk rządził we wspólnocie trzech królestw z przerwami do 1439 roku, kiedy zdetronizowano go w Danii i Szwecji. Tron Norwegii utracił w 1442 roku.

17 czerwca 1397 roku Eryk Pomorski został koronowany w Kalmarze w Szwecji na władcę wspólnoty trzech królestw: Norwegii, Szwecji i Danii. Był to początek tak zwanej unii kalmarskiej, która przetrwała do 1523 roku.

Do zjednoczenia trzech skandynawskich państw doprowadziły starania królowej Małgorzaty I, córki króla duńskiego Waldemara IV. Sprawowała ona władzę regencyjną najpierw w imieniu swojego syna Olafa, który tytularnie był królem Norwegii, Danii i Szwecji, oraz – po przedwczesnej śmierci Olafa – Eryka, którego adoptowała w 1389 roku. W tym samym roku Eryk dostał uznany za króla Norwegii. Na tron Szwecji i Danii wybrano go siedem lat później, w 1396 roku.

Niedługo po koronacji Eryka, w lecie 1397 roku, zostały wystawione oficjalne dokumenty potwierdzające wolę wybierania każdorazowo wspólnego króla przez przedstawicieli trzech państw. Były to dwa listy – koronacyjny i unijny.

Unia skierowana była przede wszystkim przeciwko północnej ekspansji Niemiec. Formalnie zachowano odrębność biorących w niej udział państw. Były one jednak zobowiązane do wspólnego prowadzenia wojen.