Najważniejsze rocznice

fot.Lucas Cranach młodszy/domena publiczna Barbara Radziwiłłówna nosiła polską koronę od grudnia 1550 roku do maja 1551 roku.

7 grudnia 1550 roku Barbara Radziwiłłówna została koronowana na królową Polski. Ceremonia odbyła się prawie trzy lata po tym, jak w tajemnicy poślubiła króla Zygmunta II Augusta.

Zawarte potajemnie małżeństwo monarchy wywołało w Rzeczpospolitej zdecydowany sprzeciw części możnowładztwa. Żądano wręcz jego unieważnienia. Król jednak nie ugiął się i uparcie zabiegał nie tylko o uznanie ożenku, ale i o zgodę na koronację małżonki. Ostatecznie jednak sprawa ta nie stała się przedmiotem obrad sejmu, a decyzję podjął sam pan młody.

Uroczystość zorganizowano tradycyjnie w katedrze wawelskiej. Mimo długotrwałych starań Zygmunta Augusta nie wszyscy senatorowie stawili się na ceremonii. Zbojkotowali ją Andrzej Górka, starosta generalny Wielkopolski, i Jan Gabriel Tęczyński, wojewoda sandomierski.

Rządy nowej królowej nie potrwały długo. Chorowała już przed koronacją, a jej stan pogarszał się z dnia na dzień. Zmarła już 8 maja 1551 roku.

7 grudnia 1954 roku na mocy Dekretu o naczelnych organach administracji państwowej w zakresie spraw wewnętrznych i bezpieczeństwa publicznego rozwiązano Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, powołując na jego miejsce Ministerstwo Spraw Wewnętrznych oraz
Komitet ds. Bezpieczeństwa Publicznego.

Na decyzję tę duży wpływ wywarła narastająca krytyka metod śledczych stosowanych w tym resorcie. Okrucieństwo, a także stosowany na szeroką skalę proceder fałszowania dowodów i zeznań składanych w trakcie śledztwa zostały szczegółowo omówione przez zbiegłego w grudniu 1953 na Zachód wysokiego oficera MBP Józefa Światłę, który od września 1954 występował w cyklicznym programie Za kulisami bezpieki i partii, nadawanym przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa (notka autorstwa dr. hab. Zdzisława Zblewskiego).

7 grudnia 1970 roku w Warszawie został podpisany Układ między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków. RFN uznała wówczas nienaruszalność polskiej granicy zachodniej, wytyczonej podczas konferencji „Wielkiej Trójki” w Poczdamie. Podpisanie tego układu było ogromnym sukcesem dyplomacji PRL-u oraz Gomułki osobiście, który w okresie swoich czternastoletnich rządów przywiązywał wielką wagę do kwestii ostatecznego zagwarantowania polskiej
granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej (notka autorstwa dr. hab. Zdzisława Zblewskiego).