Najważniejsze rocznice

fot.domena publiczna Rokosz Lubomirskiego trwał od 1665 do 1666 roku.

31 lipca 1666 roku zawarto ugodę w Łęgonicach. Porozumienie kończyło trwający od 1665 roku rokosz Lubomirskiego.

Hetman polny koronny Jerzy Sebastian Lubomirski był przywódcą stronnictwa, które sprzeciwiało się wzmacnianiu władzy królewskiej w Polsce, o co zabiegał panujący od 1648 roku Jan II Kazimierz. Spór narastał od początku lat 60. Król, który zapowiadał swoją abdykację, i jego żona, Ludwika Maria Gonzaga, forsowali w tym czasie projekt elekcji kolejnego króla vivente rege. Jednocześnie, wbrew postanowieniom artykułów henrykowskich, próbowali zyskać wpływ na wybór nowego monarchy.

W 1664 roku Lubomirski został oskarżony o zdradę i podżeganie do buntu. Sąd sejmowy pozbawił hetmana urzędów i skazał go na banicję i infamię. Szlachcic zdołał jednak się ukryć, a dzięki pomocy cesarza Leopolda, króla Szwecji Karola XI i Fryderyka Wilhelma z Brandenburgii zgromadził własne wojsko. Udało mu się dwukrotnie zwyciężyć oddziały królewskie: pod Częstochową w 1665 roku i Mątwami w 1666 roku. Zwolennicy zbuntowanego hetmana doprowadzili też do praktycznego paraliżu prac kolejnych sejmów.

Ugoda, do której doszło 31 lipca, oznaczała wygraną środowiska Lubomirskiego. Odzyskał on utracone urzędy i zmusił Jana Kazimierza do rezygnacji z planowanych reform. W zamian musiał ukorzyć się przed królem, przeprosić go i udać się na wygnanie.