Najważniejsze rocznice

fot.Mix321/GFDL Litwa w 1920 roku utraciła część terytorium, na którym powstała Litwa Środkowa.

2 listopada 1918 roku powstałe po I wojnie światowej Królestwo Litwy przekształciło się w republikę. Państwo przetrwało w tej formie do 1940 roku.

Litwa ogłosiła niepodległość 16 lutego 1918 roku. Początkowo państwo, powstałe przy aprobacie Niemiec, przyjęło ustrój monarchiczny. Królem – który jednak nigdy na Litwę nie dotarł – został książę Wilhelm Karol Florestan Urach, który przyjął imię Mendog II. Zmiana ustroju, która nastąpiła już po kilku miesiącach, była spowodowana przegraną Cesarstwa Niemieckiego w wojnie.

Młode państwo już od momentu powstania było zagrożone przez porewolucyjną Rosję z jednej i odradzającą się Polskę z drugiej strony. Konflikt z Polską toczył się przede wszystkim o Wilno, które obydwa państwa uznawały za własne miasto. Ostatecznie w 1920 roku zajął je – pozorując samowolę – generał Lucjan Żeligowski, który ogłosił powstanie Litwy Środkowej. Dwa lata później to efemeryczne państewko przyłączyło się do II Rzeczpospolitej.

Litwini, których terytorium zostało znacznie pomniejszone przez manewr polskiego generała, nigdy nie uznali zwierzchności Polski nad Wilnem. Mimo, że de facto stolicą Litwy stało się Kowno, Wilno pozostało stolicą konstytucyjną.

Koniec Republiki Litwy nastąpił w 1940 roku. W czerwcu tego roku na terytorium państwa wkroczyła Armia Czerwona. Niedługo później w miejsce byłej republiki powstała Litewska Socjalistyczna Republika Radziecka.