Jerzy IV (ur. 12 VIII 1762 w Londynie, zm. 26 VI 1830 w Windsorze) – regent od 1811 roku za panowania Jerzego III, król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii (jako Jerzy IV) od 1820 roku, z dynastii hanowerskiej, oraz król Hanoweru (jako Jerzy August Fryderyk) od 1820 roku. Syn Jerzego III, króla Wielkiej Brytanii, i Karoliny Zofii z Meklemburgii-Strelitz. Dwukrotnie żonaty: z Marią Fitzherbert, katoliczką (małżeństwo to zostało unieważnione), oraz z Karoliną, córką księcia Brunszwiku i siostry Jerzego III, Augusty. Z drugiego związku pochodziła córka Karolina.

Jerzy IV znajdował się pod wpływem Charlesa Jamesa Foxa, polityka wigowskiego, z którym łączyły go więzy przyjaźni. W 1810 roku, kiedy Jerzy III stracił władze umysłu, parlament wydał akt o regencji (1811), przekazujący władzę Jerzemu IV. Ten jednak, wbrew oczekiwaniom, nie wprowadził swoich wigowskich przyjaciół do rządu.

Szczytem jego rządów było zwycięstwo nad Napoleonem, a następnie triumf Anglii na kongresie wiedeńskim (1815). W 1820 roku przejął po śmierci ojca pełnię władzy. Jego panowanie było pasmem sporów o obsadę ministerialnych foteli, a szczególnie ministerstwa spraw zagranicznych. Jerzego IV pamięta się raczej jako regenta niż króla. Okres regencji zaznaczył się odrębnym stylem w architekturze. Po bezdzietnym w chwili śmierci Jerzym IV tron Wielkiej Brytanii objął jego młodszy brat Wilhelm IV.

Autor hasła:

Maciej Michalski – doktor habilitowany, historyk mediewista, związany z Instytutem Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor prac poświęconych m. in. historii idei, historii kobiet oraz historii kształtowania się tożsamości narodowej Słowian w XIX wieku. Współautor „Słownika władców polskich”, „Słownika władców Europy średniowiecznej” oraz „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej”.