Janusz II (ur. przed 1455, zm. 1495) – książę łomżyński, ciechanowski, płocki i wiski, pogrobowiec Bolesława IV i Barbary, księżniczki ruskiej.

Od 1471 r. posiadał wydzieloną dzielnicę w ziemi łomżyńskiej, ciechanowskiej i różańskiej, którą w następnych latach systematycznie powiększał. W 1475 r. otrzymał od Kazimierza III ziemie wiską, płocką, płońską i zawkrzeńską, zaś w 1488 r. ziemię wyszogrodzką i najprawdopodobniej Warszawę.

Jego polityka zmierzała do stałego powiększania swej dzielnicy. Dbał o rycerstwo, nadając nowe i potwierdzając stare przywileje, nie uciekał też od sprzedaży przywilejów. Spierał się z biskupem płockim o podział dziesięcin. W polityce międzynarodowej dbał o dobre stosunki z zakonem krzyżackim, zawierając z nim układy. W stosunku do Polski uważał się za najlepszego kandydata na króla po śmierci Kazimierza IV Jagiellończyka. Podjął nawet pewne kroki dla wymuszenia swojej kandydatury na sejmie piotrkowskim. Zmarł nagła śmiercią i jako ostatni z Piastów mazowieckich został pochowany w katedrze płockiej. Prawdopodobnie nie był żonaty. Król Jan I Olbracht wcielił jego ziemie do Korony, nadając je jednocześnie Konradowi III jako lenno.

Autor hasła:

Autor hasła:

Maciej Michalski – doktor habilitowany, historyk mediewista, związany z Instytutem Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor prac poświęconych m. in. historii idei, historii kobiet oraz historii kształtowania się tożsamości narodowej Słowian w XIX wieku. Współautor „Słownika władców polskich”, „Słownika władców Europy średniowiecznej” oraz „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej”.

Źródło:

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.